Öyle bir zaman gelir ki;
Sevdaya inanmak isteyenler öyle bir korkarlar ki,
kendilerini kaptırmaktan, aşık olmaktan, insanlardan...
En çokta "güveniyorum" diyenlere inanıp, kırılmaktan.
Bu hayatın ne kadar acımasız olduğunu iyi bilirler.
Onun içinde uzak dururlar ya insanlardan.
Sağına soluna bakıp "kimim varki benim?" derler...
Sahi kimimiz var ki bizim?
"Ömrün boyunca yanındayım" derler sonra bir bakmışsın buhar olup uçmuşlar.
"Yanındayım" diyenler nerelerdeler şimdi?
Güzel günlerde varlar tabi, ya onlara ihtiyaç duyduğumuzda? Nerdeler?
"İçim açıyor" diyemiyorlar artık.
Geceleri yatağına uzanıp yorganla dertleşmeye başlayıp ağlarlar...
içine ata ata nereye kadar?
Çıkartırlar tabi kırgınlıkları, kızgınlıkları bir yerden.
Hayat bu, kime güvenesin ki bu saatten sonra?
"Kıyamam sana" diyenler nasıl gözleri karardığında kırıp dağıttılar ama?
Çok güzel dağıttılar değil mi?
Böyle acımadan,merhametsizce....
kırıp döktüler içimizdeki kalbi.
Parçaladılar tabi canımızı.
Bir canımız vardı oysa ki ne istediler ki?
Bitirdiler içimizdeki bizi.
Sahi bu saatten sonra biz gerçekten biz miyiz?
Yoksa bizi hayat tekrardan yarattı mı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Masum AŞK
Short StoryTam rahata kavuştum derken çıkmaz mı önüne engeller ? Tam aşkı buldum derken girmez mi insanoğlu hüzünlü haftalara, aylara hatta yıllara? Sabrının karşılığını beklemez mi insanoğlu? Kader öyle bişeydir ki; Rahata kavuştum der ölürsün, öldüm sanar...
