Gökçe, iyi bir korumadır. Ama mesleğinden istifa edip hayali olan Dünya'yı gezmek ister. Tesadüf eseri, Prens Derek 'i kurtarır. Prens ondan koruması olmasını ister ve olaylar böyle gelişir.
Gökçe ve Derek 'in komik anlarına şahitlik edelim. :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu nasıl bir hayattı böyle. Hep böyle mi geçecekti zaman. Prens Henry de, Prens Derek de çok iyi insanlardı. Ama bir yerden sonra artık gına gelmişti her şeyden. Sarayda barut gibi geziniyordum. Prenses Lucky yanımdan geçip gitti. Prens Derek'in odasına doğru ilerliyordu. Bende peşlerinden ilerlemeye başladım. İçeriye ilk onlar girdi sonra da ben girdim. "Gökçe" dedi Derek. "Bugün seni görememiştim"
"Buralardaydım, sizi merak ettim. Hayırdır" dedim Türkçe
"Bilmiyorum bir şey yumurtlayacak ama" dediğinde güldüm. "Yanımda dur" dedi İngilizce. Başımla onayladım onu. Yanına geçtim.
"Prens'im bu mevzu biraz özel" dedi Lucky. "Korumanız dışarı çıkabilir mi?"
"Maalesef, kendisi bana çok yakın. Onun yanında söyleyebilirsiniz." dediğinde başında dikilmeye devam ettim Derek'in.
"Peki" dedi Lucky. "Prens'im Kral tarafından size özel bir mektup getirdim." diye mektubu uzattı. Derek hafif eğildi iki eliyle mektubu aldı. "Lütfen sesli okuyun" dedi. Derek, başını salladı.
"Ben İngiltere Birleşik Krallığın Kralı, Arthur. Veliaht Prens Derek Darcy, yeğenim Prenses Lucky ile evlenmelerini uygun buldum. Veliaht Prens'e bu durumu kabul edip bir an önce taht hazırlıkları yapmalıdır." diye okudu. Derek, arkasını dönüp bana baktı.
"Kral tarafından, emir verildi Prens'im"
"Ben kendisi ile konuşacağım Prenses'im. Şu an yalnız kalmak istiyorum" diye ayağa kalktı. Bu Lucky'i uğurlamak için yaptıkları bir şeydi.
"Yanımda durmanı istiyorum" dediğinde ona doğru döndüm. Başımı sallayıp yerime geçtim. Elini başına koydu. "Ne yapacağım ben şimdi" diye bana doğru baktı.
Sessiz kaldım. Evlenme ya da evlen diyecek bir konumda değildim. "Gökçe" dedi . Ona bir şey dememi bekliyordu. "Söylesene bir şey. Başka zaman olsa susmazsın şimdi mi susacağın tuttu" yine sessiz kaldım. Diyecek hiçbir şey bulamıyordum. Tam konuşacak gibi oluyordum sonra da kelimeler boğazımda takılıyor yutuyordum.
"Ben izninizi istesem" dediğimde başıyla git dedi. Kapıdan çıkıp, odama doğru ilerledim. Koridor dar geliyordu. Nefes almam gerekiyordu. Odama çıkıp, Pencereleri sonuna kadar açtım. Yüzüme temiz hava çarptı. Perde rüzgarın habercisi gibi havalandı. Yandaki koltuğa oturdum. Neden bu kadar kötü olmuştum ki ben. Oflayıp yerimden kalktım. Bu saçma sapan saray entrikalarından gına gelmişti. Yok o onunla evlensin, yok öteki sürgün edilsin. Bir insanları kendi haline bırak.
