"ကိုယ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဖြဲ႔ရေအာင္ စစ္မင္းထက္"
မင္းသန္႔ေက်ာ္ဇင္ေျပာလာတဲ့စကားတစ္ခြန္းက ေရ႔ွကႏွစ္ေယာက္ကိုေတာ္ေတာ္ေလးထိေရာက္ႏိုင္စြမ္းရိွလွသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး အသက္ေတာင္ေကာင္းေကာင္းရႈေနၾကရဲ့လားဆိုတာေတာင္ သူမခန္႔မွန္းႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိကို ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။
"ကိုယ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားက အဲ့ေလာက္ထိအံ့ၾသစရာပါလို႔လား"
"အင္း"
ေရ႔ွကႏွစ္ေယာက္လံုးအၿပိဳင္ေခါင္းၿငိမ့္ျပေလသည္။ သူအေနနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကိုထူးဆန္းတဲ့စကားေျပာခဲ့လိုက္မိတာလား!!
"ၪီးသန္႔က ကြၽန္ေတာ္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းဖြဲ႔မယ္ ဟိုတခါေျပာထားသလိုလား"
"အင္း!! ကိုယ္ေျပာတာလည္း အဲ့စကားပဲေလ"
"ဆရာက တကယ္ႀကီး သူငယ္ခ်င္းဖြဲ႔ေတာ့မယ္ေပါ့ေလ"
"အင္း!!"
ေသြးေအးတဲ့မင္းသန္႔ေက်ာ္ဇင္ကေတာ့ သူ႔ရဲ့မူလပံုစံအတိုင္း တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ ေရ႔ွကႏွစ္ေယာက္ေမးသမ်ွကို ေခါင္းသာၿငိမ့္ျပသည္။
"ဒါဆို ၪီးသန္႔ အခုလိုရုပ္တည္မေနဘဲ ၿပံဳးျပၾကည့္"
"သူငယ္ခ်င္းဖြဲ႔တာနဲ႔ ကိုယ္ၿပံဳးျပတာနဲ႔က သက္ဆိုင္ေနလို႔လား"
စစ္မင္းထက္ဘက္ကို ခႏၲာကိုယ္ကိုတေစာင္းေလးလွည့္လာၿပီး ခုဏကမ်က္ႏွာပံုစံအတိုင္း မူမပ်က္ပဲေမးေလသည္။ဒီေလာက္ရုပ္တည္ေနမွေတာ့ ဘယ္သူကေပါင္းရဲေတာ့မွာလဲ!!
"ခင္ဗ်ားနဲ႔မသိတဲ့လူသာဆိုရင္ အခုခ်ိန္ထေျပးေလာက္ၿပီ ခင္ဗ်ားရဲ့ရုပ္ကေၾကာက္စရာေကာင္းေနလို႔"
"ကိုယ္မၿပံဳးျပတတ္ဘူး"
ဒီတခါေတာ့ သနားဖို႔ေကာင္းစြာနဲ႔ ေျပာလာခဲ့သည္။ လူေတြအေပၚယံုၾကည္မႈအမ်ားႀကီးထားခဲ့တဲ့ သူ႔ကို သစၥာေဖာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ သူၿပံဳးျပရမွာကို ေၾကာက္ရြံ႔ခဲ့သည္။ သူရယ္ျပရမွာကို ေၾကာက္လာခဲ့သည္။ ေလာကီဘဝမွာ ေၾကာက္ဖို႔အေကာင္းဆံုးက လူသားေတြသာျဖစ္သည္။
"ဘာလို႔လဲ ဟိုေန့ကေတာင္ ခင္ဗ်ားၿပံဳးျပေနေသးတယ္ေလဗ်ာ"
"အဲ့တာက မင္းမို႔လို႔ ကိုယ္ၿပံဳးျပခဲ့တာေလ"
YOU ARE READING
If only I had loved U(ငါသာမင်းကိုချစ်ခဲ့လျှင်) (Own Creation)
Romanceလွတ်လပ်စွာချစ်ခွင့်ပေးဖို့အတွက် ခင်ဗျားနှလုံးသားကလည်း ဖွင့်ဖို့လိုအပ်တယ်....
