Her

Δε διαβαζω τις σκεψεις σου {21}

Το κουδουνι για διαλειμμα χτυπησε και ολα τα παιδια σηκωθηκαν αποτομα για να βγουν στην αυλη. Με την ακρη του ματιου μου κοιταξα την Ρεβεκκα, που εκανε κατι κατω απο το θρανιο της.

"Θες κατι;" την ακουσα να λεει. Τι στο καλο πως με ειδε;

"Ειχες καρφωθει πανω μου" ειπε και πλεον ειχα σοβαρες υποψιες να πιστευω οτι μπορει να διαβαζει το μυαλο μου.

"Και οχι δε διαβαζω τις σκεψεις σου" ειπε γελωντας ειρωνικα.

Γουρλωσα τα ματια μου και εβηξα ψευτικα. Την πλησιασα και καθισα στο μπροστινο θρανιο απο αυτο που καθοταν εκεινη. Γυρισα προς το μερος της και το βλεμμα μου επεσε πανω στο δικο της που με κοιτουσε εξεταστικα.

"Τι;" ρωτησα

"Τι θες;" ρωτησε αποτομα και την κοιταξα παραξενεμενος.

"Να κανω μια ερωτηση;" ρωτησα δειλα και εκεινη σηκωσε τα ματια της απο το πακετο με τα τσιγαρα που κρατουσε

"Μην ειναι μαλακια" ειπε βαριεστημενα και εριξε πισω το κεφαλι της.

"Γιατι δε με πας;" ειπα και εκεινη εβγαλε ενα μουγκριτο εκνευρισμου

"Και στο 'πα ρε πουστη μου. Να μην ειναι μαλακια" 

"Δεν ειναι μαλακια. Απλα ρωταω τον λογο που δε με συμπαθεις. Τοσο κακο ειναι;" ρωτησα ελαχιστα θυμωμενος.

"Τι σε νοιαζει γαμω; Απλα δε σε παω. Δεν εχουμε τιποτα κοινο και ουτε προκειται να εχουμε. Για ποιον πουστη λογο να θες να σε συμπαθησω;" ειπα φωναζοντας δυνατα.

"Δεν ειμαι και τοσο φλωρος οσο νομιζεις." ειπα εξισου δυνατα

"Οχι εισαι περισσοτερο. Αγορακι ζεις μεσα σε μια ροζ φουσκα και δεν εχεις ιδεα τι γινεται γυρω σου. Οποτε αντε παρατα με" ειπε και πηγε να φυγει, ομως την τραβηξα απο το χερι.

"Τι σε κανει να το πιστευεις αυτο;" τη ρωτησα κρατωντας σφιχτα το χερι της.

Εκεινη το τραβηξε δυνατα και ξεφυγε απο το κρατημα μου.

"Ο τροπος που ζεις. Ζεις μεσα σε μια βιλα, δε ξερεις τι εχεις, οι υπηρετες σου κανουν τα παντα για σενα. Θες και αλλα; Δεν εχεις βγει εξω στον πραγματικο κοσμο να δεις τι γινεται. Ποσες δυσκολιες και ποσα εμποδια υπαρχουν" ειπε κοιτωντας με υποτιμητικα και εφυγε αφηνοντας με μονο.

Προχωρησα προς την πορτα της ταξης, αλλα πριν προλαβω να βγω το κουδουνι χτυπησε και γυρισα στο θρανιο μου. Λιγα λεπτα αργοτερα μπηκε ο Γιαννης.

"Που ησουν ολο το διαλειμμα ρε;" ειπε και το εκανα νοημα να μη φωναζει

"Θα σου πω μετα. Αστο τωρα" ειπα και με κοιταξε περιεργα αλλα δε το συνεχισε.

Το βαρετο μαθημα συνεχιστηκε μεχρι που ο λυτρωτρικος ηχος του κουδουνιου μας εσωσε. Σηκωθηκα και μαζεψα γρηγορα τα πραγματα μου γρηγορα, θελοντας να φυγω οσο γρηγοροτερα γινοταν απο την ταξη. 

Κατεβηκα γρηγορα τη σκαλα που ηταν γεματη με παιδια και βγηκα στην αυλη. Μολις περασα την πορτα ενιωσα μια ανακουφιση. Απο μακρυα ειδα το αυτοκινητο του σοφερ και πλησιασα. Πριν προλαβω να ανοιξω την πορτα, ακουσα τη φωνη του Γιαννη να με φωναζει.

"Δεν ακους τοση ωρα που σε φωναζω;" ρωτησε λαχανιασμενα

"Σορρυ δε σε ακουσα" απαντησα κοιτωντας τον απολογητικα

"Θα μου πεις τι εγινε;" ρωτησε εκεινος ανυπομονα

"Τωρα ετοιμαζομαι να παω σπιτι μου. Αν θες ελα μαζι μου για να στα πω" ειπα και φανηκε να του αρεσει η προταση μου. Ανασηκωσε τους ωμους του και χωρις να πει τιποτα, ανοιξε την πορτα και μπηκε στο αυτοκινητο.