insanların sorumluluğunu almak beni çok yoruyor artık. birini sevdiğim için değilde sırf bana ihtiyacı olduğu için yanımda tutmaktan yoruldum. ve buna son verdiğimdeyse yüzüme yüzüme püskürtülen nefrete maruz kalmaktan yoruldum. gecenin bir yarısı 'senden nefret ediyorum' içerikli bir mesaj almayı hak edecek kadar kötü biri miyim bilmiyorum. kendimi düşünüp kendim için adım attığımda kötü biri mi oluyorum? cebelleştiğim bir çok derdimin arasından kendimi çekip çıkarmak için attığım adımlar bir başkasını kötü etkilediğinde ben nefret edilecek bir insan mı oluyorum? bilmiyorum. belki de gerçekten duyduklarım, suratıma şiddetle söylenenler gerçektir. kötü biriyimdir. kendimi aslında göremiyorumdur. belki de bu kadar üzülüp kırılmamın sebebi budur. birilerinin gerçeği önüme koyması. kabullenemiyorumdur. iyi biri olduğumu, herkesin elinden tuttuğumu sanarken aslında kötü biriyimdir ve o ellerin üzerine basıp geçiyorumdur. insanlara yardımcı olmak için uzattığım ellerim dikenli tellerden ibarettir. belki de korktuğum yalnızlığa tamamen sığınarak hem kendimi hem de zarar verdiğim herkesi koruyabilirim. ellerimi kendime sarıp bir köşeye çekilmekten başka çarem yoktur.
