hayatım boyunca en iyi yaptığım şey birilerine kendimi mutluymuşum gibi göstermekti. kimse hiçbir zaman ne kadar depresif bir insan olduğumu anlayamazdı. insanların gözünde ki pozitif, komik, şakacı, eğlenceli kimliğimi yaratmak için çok uğraştım. ama artık o kadar tükenmiş hissediyorum ki sahte bile olsa yarattığım bu benliğe sahip çıkmak zor geliyor. kimsenin gözünde böyle depresif, ezik bir insan gibi gözükmek istemiyordum çoğu zaman ama artık o kadar zor ki gerçeği farklı göstermek. herkesi ve her şeyi siktir ediyorum. ne yalandan gülümseyecek halim kaldı ne de insanları gülümsetecek. gözlerimin deydiği herhangi bir noktadan hareket ettirmek benim için fazlasıyla güç artık. daldığım yerden kopamıyorum. düşüncelerimin ağından kurtulamıyorum. birilerinin gözlerine bakmak güç geliyor. en ufak bir soruya cevap vermek hayatımın en büyük yüküymüş gibi. kimsedeb saklayamıyorum asıl halimi. iyi misin sorularına yalan cevaplar bulamıyorum. az önce kardeşimin "ağladın mı abla sen" sorusuna herhangi bir olumsuz yanıt bulamadım. bulamıyorum. inkar edemiyorum. bu yıkık dökük yanımı kimselere kapatamıyorum artık. insanların gözünde ne kadar acınası bir hale bürüneceğim de umrumda değil. artık iyiymiş gibi yapmaktan yoruldum. hiçbir şey yolunda değil. olmayacakta. iyiyimler bir sike yaramıyor.
