Kapat Işıklarını

gidiyorum

"Gidicem Ekin bırak beni" 

"Nereye gideceksin ? Birşeyleri anlatmadın, kaçarak nereye gideceksin ?" 

Sabah olduğunda taksi çağırıp sessizce evden çıktım. Havalimanına geldiğimde uçağıma daha çok olduğunu farkettim ve biraz dışarda oturup sessizce düşünmeye başladım. Ben bu ana nasıl gelmiştim ?

Son 3 ayımı gözlerimin önüne aldım ve düşünmeye başladım.

Herşey o gün açtığım yayın ve  yayında birinin storysinde Ekin'i görüp vurulmamla başladı. Ardından devamı geldi. Ama sorun neydi ? Yeni insanlarla tanışmam mı ? Sosyal olmamı isteyen  Janset benim için mutluydu. Belki de bu benim hikayem değildi yanılabilir miydim ? Hep arkadaş olmak istediğim tiplerle arkadaş olmuştum. Sosyalleşmiştim. Ama.. Annemi özlemiştim.

Bunun yanında çok sevdiğim insanları kaybetmek gibi bir huyum vardı. Ablamı, babamı toprağa vermiştim. Ya bu insanlar için de gerçek olursa bu ?

Bir sigara yakıp telefonuma baktım. Esin beni arıyordu. Meşgule verip whatsappa girdim. Herkes mesaj atıyordu durmadan. Kulaklığımı çıkarıp yolculuk playlistimi açtım, telefonumu cebime sıkıştırdım. 

Bir süre sonra kulaklıklarım sertçe kulağımdan çekildi. Kafamı kaldırıp baktığımda Esin, Kaan ve Ekin'in karşımda çatık kaşlarla durduğunu farkettim. Kulaklığımı geri verdikten sonra yanıma oturdu Esin. Ve ceketinin cebinden bir sigara çıkardı yaktı. 

"Bak Gökçe. Janset'in anlattığına göre içe kapanık bir insanmışsın. Bir sürü şey yaşamışsın. Korkuların varmış. Ama hep kaçarak, saklanarak çözebileceğini sanmışsın. Maalesef bu yaş grubunda bunlar olmuyor. Bu çocuk seni seviyor. Sana hayatını anlatıyor ve senden de aynısını bekliyor. Sen anlatmadan kaçacak mısın ?" diye sordu bana. Fazla sinirlenmişti. 

"Siz nerden anladınız ?"

"Janset uyanıkmış, bizi aradı. Bizde kalktık geldik. Allah aşkına Gökçe, nereye ?" 

"Annemin yanına. Antalyaya" diye yanıtladım düz bir şekilde. 

"Ne kadar kalacaksın" 

"Bir süre"

"Gökçe bak bana. Ben Ekin'i Kaan kadar tanımıyorum ama bu çocuğun da duygularının olduğunu biliyorum. Son 1 aydır böyle olduğunu farketmiş bize soruyor biz seni tanımadığımız için cevaplayamıyoruz. Jansetle İzel'e sordu onlar da sana yönlendirdi. Gökçe bak. Biz büyük insanlarız. Dertlerimiz varsa konuşup çözebiliriz. Eğer bunu beceremiyorsak birbirlerimizin hayatından bir sabah aniden çıkarız. Ben seni sevdim Gökçe en yakın kız arkadaşlarımdan biri oldun, zaten çok yoktu. Ama bize böyle davranman, yani bizi görmezden gelmen beni sinirlendirdi. Hatta üzdü. Eğer gideceksen ve uzun süre sonra döndüğünde ben olmam. Çünkü karşımda korkan bir kız çocuğu görüyorum" dedikten sonra sigarasını yere atıp söndürdü. Kalkıp elini uzattı. Elini tutup ayağı kalktım ve Esin'e sarıldım.

"Teşekkür ederim Esin"

"Kısa zamanda dön. Sana ihtiyacı var. Benimde arkadaş olarak" dedikten sonra Kaan'ın elini tutarak otopark yoluna ilerledi. Ekin ise bana bakıyordu. 

"Gerekli konuşmayı Esin yaptı zaten" dedikten sonra bana sarıldı ve devam etti. "Seni seviyorum. Ama gitmeni asla istemiyorum. Sen yokken ne yapabilirim ki ? Lütfen kal yalvarırım." dedikten sonra akan gözyaşları boynuma ulaştı. 

"Gidicem Ekin bırak beni"

"Nereye gideceksin Gökçe ? Birşeyleri anlatmadan hatta hiçbir şey anlatmadan nereye gideceksin ? Herşeyi yarım bırakıp ? Ben sana hem arkadaş hem de  sevgili olduğumu sanmıştım. Eğer böyleyse.. Gideceksen döndüğünde olmamayı yeğlerim" dedikten sonra ona sarılmak istedim ama kolumu ittirdi. "Anlatmadan git. Aynen böyle yap. İzel'in anlattığı gibi, gitmeyi iyi biliyorsun kalmaktan çok" diyerek arkasını döndü ve gitti. 

Asla ağlamak istemiyordum. Saatime baktım. Uçağıma az kalmıştı.

İşte gidiyordum. Arkadaşlarımı, sevdiğim insanı geride bırakıp yine annemin kanatlarının altında soluk almaya..