Sevda Masalı

9. Bölüm: Eğlence

Bugün çok mutluydum. Çünkü teyzem ve kardeşim eve geleceklerdi. Eniştem evde hazırlık yapıp onlara sürpriz yapmamız gerektiğini söylemişti. Leyla teyze,Neval teyze, Burçin ve ben dördümüz beraber evi süslüyorduk.

Salona süs eşyaları astık. Onlar için çizdiğim resimlerim vardı. Onları da dolaba yapıştırdım. Leyla teyzem mutfakta bir sürü yiyecek hazırlamıştı. Kek, kurabiye, dolma, pasta ve daha bir sürü yiyecek. İçlerinden en güzeli de Neval teyzenin hep yaptığı ve benim en çok sevdiğim o müthiş tatlı.
Tramisu...😍

Burçinle beraber mutfağa girdik. Hazırlanan yiyecekleri görünce hemen atladım öne.
"Bunların hepsini biz mi yiyeceğiz?"

"Evet kızım hepsini biz yiyeceğiz." Neval teyzenin söylediği bu sözden sonra gözlerimi fal taşı gibi açmıştım. Masaya bakıyordum, üzeri tatlılarla dolu olan masaya.

Süslemeler bitmiş, yemek ve tatlılar bitmiş, içecekler hazırlanmıştı. Artık herşey hazırdı. Tek eksik teyzem ve kardeşimdi. Onlarda yolda geliyorlardı zaten. Eniştem onları almaya gitmişti. Gözlerim cam da günler sonra onlara kavuşacaktım ve ikisini de çok özlemiştim.

Camdan dışarıya bakarken o minnak kediciği gördüm. Yine gelmişti, yine acıkmıştı. Koşarak mutfağa gittim. Bir kaseye süt koyup geri geldim. Önüne koydum.

İçti... İçti... İçti...

Çok fazla süt içti, galiba çok acıkmıştı. Kasenin tamamını bitirmişti. Sonra da gelip benimle oyun oynamaya başlamıştı. Patileriyle elime vuruyor, sonra kaçıyor, sonra geri gelip tekrar vuruyordu. Burnu, patilerinin ön kısmı ve kuyruğunun uç kısmı pembe geri kalan kısmı ise bembeyazdı. Süt gibiydi aynı.

"Sevda" sesin geldiği yöne bakınca teyzemi gördüm. Ne zaman gelmişti? Ben niye görmemiştim? Oturduğum yerden kalkıp koşarak boynuna sarıldım. O da sımsıkı sardı beni kollarıyla.

Öptü... Öptü... Öptü...

Kollarından kurtulup yüzüne baktım. "Seni çok özledim" deyip tekrar sarıldım. "Ah bebeğim, ben de seni çok özledim."

"Cemre nerede?"

Teyzem benden ayrılıp arkasına baktı. Ben de o tarafa bakınca  Cemre'nin Leyla teyzenin kucağında olduğunu gördüm. Teyzemi bırakıp koşarak kardeşime gittim. Bana gülücükler yağdırıyordu. Neşesi yerinde, iyileşmiş ve evine gelmişti.  Yanaklarından, ellerinden öptüm.

"Hadi hanımlar ziyafet başlasın. Valla çok acıktım." Eniştemin bu söylediği söz üzerine herkes gülmeye başlamıştı. Masaya oturup yemeklerimizi yedik. Masa toplandıktan sonra herkes salona geçmişti. Leyla teyze tatlı ve içeçek getirmişti. Büyükler kola içerken biz Burçinle beraber meyvesuyu içiyorduk ama bu haksızlıktı. Madem kola zararlıydı onlar neden içiyordu?

Bugün çok güzel geçmişti. En azından benim için. Kardeşim ve teyzem artık benimleydi. Saat çok geç olduğundan dolayı herkes eve dağılmıştı. Ben de odama geçmiştim. Cemre'de çoktan uyumuştu zaten.

Pijamalarımı giyip yatağıma yattıktan sonra içeriye teyzem geldi. O da yanıma yattı. Bir kolu başımın altında bir kolu da belimde beni kendine yapıştırmıştı resmen. "Çok mu korktun?" Sorduğu soruyu anlamamıştım. Neyden korkmuştum ki ben.

Teyzeme dönüp "neyden korktum mu?" Diye sordum.
"Kardeşin hastanedeyken korktun mu?" Bu soru o geceyi hatırlatmıştı bana. Gökyüzüne sinirlenipte taş attığım gece. Kafamı olumlu anlamda salladım. "Evet korktum. Cemre de gidecek sandım. O da melek olacak sandım".

"Ahh bebeğim! Korkma biz hep seninle olacağız tamam mı?" Bunları söylerken sımsıkı sarılmıştı bana. Gerçekten de hep yanımda olacaklar mıydı?