Aşk'a Giden Töre

BÖLÜM 29

MERHABA.

HAYATIMDA BAZI SORUNLAR YAŞADIĞIM İÇİN BÖLÜM ATAMADIM ÖZÜR DİLERİM.

SORUNLARIM ÇOK BÜYÜK ŞEYLER DEĞİL AMA BİLİYORSUNUZKİ BENİMKİLER GELDİMİ ÜST ÜSTE GELİYOR,ALIŞIĞIM ASLINDA...

BU DURUM YAZMAMA ENGEL DEĞİLDİ AMA ÖYLE KÖTÜ Bİ RUH HALİNDEYDİMKİ YAZSAM MAHZEN DEN TUTUN HAVAYA KADAR BÜTÜN KARAKTERLERİ ÖLDÜREBİRİDİM ÖYLE SÖYLİYİM :D BU NEDENLE KENDİMİ TAM ANLAMIYLA TOPARLAYANA KADAR KLAVYE BAŞINA GEÇMEDİM...

ANLAYIŞINIZ İÇİN TEŞEKKÜR EDERİM VE BENDE BUNU KARŞILIKSIZ BIRAKMAYACAĞIM, KİTABA KISA Bİ SÜREDE FİNAL YAPACAKTIM AMA VAZGEÇTİM ŞİMDİLİK BUNU BİLMENİZ YETERLİ :D

İYİ TATİLLER

İYİ OKUMALAR

........................................................................................................................................

....

gözlerimi araladım ,görebildiğim tek şey beyaz bi tavandı başımı hafif kadırıp etrafa göz attıgıdamda ise puslu görünümlü beyaz duvarlar karşılıyordu beni. boğazımdaki acımsı tat yüzünden yüzümü buruşturmadan edemedim. en son hatırladıgıma göre bi adam karşıma geçip ben senin dedenim demişti. şuan başımda olması gereken kişiler vardı ama ben fazlasıyla aydınlık bı hastane odasında tektim. kolumdaki serum iğnesini bir çırpıda çıkardım. sıra kalp atışlarımı ölçen kablolara geldi çıkarmamla ellerimi kulaklarıma siper etmem bir oldu çünkü cihaz sanki kalbim durmuş gibi sinyaller veriyordu ve bu oldukça sinir bozucu! sanki beynimde çalıyor şu lanet şey!!!

kendimi can havliyle odadan dışarı attım. ama hastane koridoru garip bi şekilde oldugum odaya nazaran karanlık ıssız ve soğuktu. aklım türlü sorularla doldu neden hala tekim? anlamıyorum.

içimi aniden garip bi korku sardı yinede aldırmadan ilerlemek istedim bu ıssız yerde

''mahzen''

birden yerimden sıçradım ve refleks olarak sesin geldiği yöne döndüm duyduğum sesin tınısı kanımı dondurmaya yetmişti kalan sağlam kanımda sanki kulaklarıma akın ediyordu. bu ses...

''mahzen''

bu sefer öbür taraftan gelmişti. bu ses sürekli rüyamda duyduğum annemin sesiydi... annem bile bana oyun oynuyordu.boğazıma bi yumrunun oturugunu hissettim. bi kez yüzünü görebilmek için nelerimi vermezdimki. artık ağzımda atmayı kendine huy edinmiş olan kalbimi daha bi derin hissediyordum. hayatta en nefret ettiğim şeylerden biriside, bi kaç duyguyu aynı anda yaşamaktır. şuan yalnızlığın verdiği korku, annemden gelen sesin tınısının verdiği hüzün birbirleriyle harmanlanarak en az bu koridor kadar karanlık bi hiçliğe çekiyordu beni.

''anne?''

ümitsizlik ve ümitle yoğunlaşmış sesimle şansımı denedim. kulağıma tekrar uğultulu ses doldu...

''mahzen kızım buradayım bul beni''

kollarımı çaresizlikle açtım artık ağlıyordum

''anne ben artık çok yoruldum.yapma artık bunu bana. yapma''

diye bağırdım. dayanamıyordum kalbinin paramparça oluşunu hissedermiydi insan? hissediyordum işte... ellerimle yüzümü kapatıp hıçkırıklar ekliyerek zenginleştirdim ağlamamı.. bi an sıcak bi ten hissettim, ellerime dokunan. kat sayısını aşmış korkularım ve iç sesim kendi ellerini indirme diyordu ama ben yinede parmaklarımı aralayıp,yüzük ve orta parmağımın arasından karşımdaki şeye baktım. beyaz bi kefen... elleri ellerimin üstündeydi ama vucudu,eli,yüzü,gözleri sanırım siyahtı çünkü koridorun karanlığına karışıyordu, seçemiyorum. gözlerimi kısıp dikkatlice baktım karanlığa alışan gözlerim sadece benim saçlarıma benzer saçlar seçebilmişti