мuʀᴅᴇʀ | ᴠᴏʏᴇᴜʀ
Kimliği bilinmeyen bir seri katil tarafından rahatsız edilen Sun Ah, ne yapacağını bilemez halde etrafındakileri korumaya çalışırken tehdidin zaten çevresinden geldiğini bilmiyordur. Bir bir herkesin örgütlendiğini düşünen Sun Ah, gi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Beni kim hapsederse kalbim bekçidir ona: Hücremde cendereye koyamazsın sen beni. Ama zorlarsın, çünkü sende sıkıştım kaldım: Ben seninim, çaresiz, senindir tüm varlığım." ↬𝐬𝐡𝐚𝐤𝐞𝐬𝐩𝐞𝐚𝐫𝐞 𝐬𝐨𝐧𝐞𝐥𝐞𝐫
➤out the roof - chase atlantic
【ℜ】
Avm 18.11
Yoongi'yi ve diğerlerini defalarca aradığım halde açmadıkları için telefonu cebime koyup sinema salonuna ilerledim. Düşünceli bir şekilde yürüyordum. Bizimkilere beni beklememelerini, filme girip keyfini çıkarmalarını söylemiştim, çünkü Yeri'yi bıraktığım sırada biletleri ve mısırları çoktan almışlardı.
Yeri'yi, ben geldiğimde konuşalım, diye uyarıp bir şeyden söz etmemesini istedim. Muhtemelen söylememişti, zaten söyleseydi Yoongi'yi kimse zaptedemezdi. Medyumun dükkanını başına yıkma ihtimali çok yüksekti.
Gittiklerini düşündüğüm film bir romantik komediydi, bulundukları salonu bilmiyordum. Dijital ekranda salonu ararken mopla yerleri silen temizlik görevlisi bana doğru baktı. Kafasındaki şapkadan yüzü pek görünmüyordu.
"Yardımcı olabilirim isterseniz?"
"Evet, lütfen."
Tarif ettiği salon koridorun en sonunda, sağ taraftaydı. Kapıdan girip küçük yolu geçerken gireceğimiz filmin keyifli müziğini duyunca emin olmuştum. Tek çıt çıkmayan sessiz koridorda daha fazla beklemeyip salondan içeri girdim. Ön koltuklar boştu, zaten genelde en önleri kimse tercih etmezdi, çıktığında boyun fıtığı bile olabilirdin.
Merdivenleri çıkarken az önce girdiğim kapı dışarıdan kapandı. Hemen ardından kilit sesini işittim. Gözlerim koltuklara kaydığında tek bir insanın bile olmadığını yeni görebilmiştim. Arka ışıklandırmalar kapalı olduğundan arkada kalan koltuklar kapkaranlıktı, benim suçum değildi ki.
Ne yapacağımı düşünürken aniden büyük ekrandaki film kapandı. Onunla birlikte ön ışıklandırmalar da kapandığında salonda tek bir ışık bile yoktu. İster istemez ürperirken sakinliği elden bırakmadan çantadan telefonumu çıkardım. Şarjım bitmek üzereydi, flaşı açamıyordum.
"Hay sikeyim hepsi üst üste!"
Cılız telefon ışığında merdivenleri hızlıca indikten sonra kapıya vurmaya başladım. Birçok kez yardım istesem de tek çıt çıkmıyordu. Ne yapacağımı düşünürken telefonum çalmaya başlağında ekrana baktım. "Bilinmeyen Numara" yazıyordu.
