so what🍀jeongmin

yirmi iki

(Jimin)

Otelde kalacakmış. Burada ben vardım. Ne oteli ya.

Ha bir de bana mesai saatleri dışında hiçbir şeyim değilsin demişti. Kırılmıştım.

Ben de ona işimsin demiştim. Ama o bana karşı bir şey hissetmediği için buna alınmamıştır diye düşünüyordum.

Ama ben alınmıştım. Ona deli gibi olmasada aşıktım. Yani alınmam normaldi.

Otele gitmek istemişti ama onu tabiki otele götürmeyecektim. Belki bir mucize olurdu ve yine birlikte uyuyabilirdik. Değil mi? Öyle olmasını umuyordum.

Bakışlarımı yan tarafımda oturan Jeongyeon'a çevirdim. Bana bakmıyordu. Önünden geçtiğimiz binaları, şehrin ışıklarını izliyordu. Dalmıştı sanırım.

Aslında dalması iyiydi. En azından otele gitmediğimizi anlamazdı.

Tekrar yola döndüm ve hızımı biraz arttırdım.

"Jimin, bu yol senin evine gitmiyor muydu?"

Al işte. Farketmesen olmuyor muydu? Yinede bozuntuya vermedim.

"Benim evin yakınlarında bir otel var. Oraya bırakacağım seni. Hem bana yakın olursun."

Benim evin yakınlarında otel filân yoktu. En yakın otele gitmesi nerdeyse bir saat sürüyordu.

"Peki."

Beş dakikalık bir yolumuz kalmıştı zaten. Jeongyeon tekrar yolu izlemeye başladığında ben de önüme dönmüştüm.

...

"Ya gelmeyeceğim diyorum. Gel-me-ye-ce-ğim."

Evin önünde kadar gelmiştik ama hâlâ inat ediyordu. Daha önce ben de kalmıştı. Tekrar kalsa nr vardı yani?

"Jeongyeon, gelir misin artık? Bak artık gerçekten sabrım kalmadı."

Araban inmiyordu. Zor kullanmakta istemiyordum ama bana başka seçeneğim yoktu. Galiba zorla indirecektim onu arabadan.

"Banane senin sabrından. Arabada yatarım ama yinede gelmem o eve."

Tamamda neden işte? Bari nedenini söylese onu otele götürürdüm, tabi geçerli bir nedeni varsa, ama hiçbir şey söylemediği için ne yapacağımı bilmiyordum.

"Tamamda niye? Nedeni ne? Benim evimde kalmak istememenin nedeni ne olabilir?!"

Sesim sonlarda biraz yükselmişti ama umursamamıştım. Çünkü şu an sinirliydim. Çok fazla olmasada sinirlenmiştim ve ona zarar vermekten korkuyordum. Bir yandanda kendimi tutacağıma inanıyordum.

Sesim yükseldiği için şaşkın olan bakışlarını benden kaçırdı. Gözlerinin dolmaya başladığını zor farkettim. Son olarak burnunu çekti ve arabanın kapısını açtı.

Ben kabullendiğini, bende kalacağını düşünürken yediğim tokatla dumura uğramıştım. Başım sol tarafa giderken, elimi yanağıma koydum. Elim yanağımda ve şaşkınlıkla tekrar ona döndüğümde dolu dolu olan gözleri karşılamıştı beni. Ağlıyordu. Benimde sanki ömrümden ömür gidiyordu.

"Neden mi sende kalmıyorum? Nedeni basit değil mi? Beni o gece öptüğünde aramızda bir şey olur sanmıştım. Benden hoşlandığını sanmıştım ama şunu anladım ki sen beni sadece para kaynağın olarak görüyormuşsun. Öyle görmeye devam et. Çünkü artık olacağını sandığım hiçbir şeyin olmayacağını anladım. Sebep bu işte. Başka bir şey değil. Bana bakmak gibi bir zorunluluğun olduğunu düşünme!"

Ona sen benim işimsin demiştim. Bana karşı en ufak bir hoşlantı bile hissetmediğini düşündüğüm için öyle demiştim ama o şu an bana aramızda bir şeyler olacağını düşündüğünü söylüyordu. Ya da ben şu an hayal görüyordum. Ama tokat atmıştı bana. Ve hâlâ acıyordu. Acıdığına göre hayal olamazdı değil mi?

"Ne?"

Başka bir şey diyememiştim.

Yanağımda ki elim kaydı. Ama ben ona gerçek duygularımı söyleyebilecek miydim? Cesaret edemediğim için değil. İlerde amacımı öğrendiğinde yaşayacağı hayâl kırıklığını düşünüyordum.

Ama bir kere bencil olsam ne olurdu. Muhtemelen üzülecektim, üzülecektik. Ama bir süre sonra Jeongyeon bana karşı kin beslemeye başlayacaktı. Ben ise ömrüm boyunca acı çekecektim. Sanırım yine fedakarlık yapacaktım.

Başımı iki yana salladım ve kendime gelmeye çalıştım. Sonra ise hâlâ dolu ve titreyen gözlerine baktım. Sonrasında ani bir hamleyle ona yaklaşarak yanaklarını ellerimin arasına aldım. Ve dudaklarımı onun dudaklarına yasladım.

----------------------‐------------------------------------------------

Ben geldim.😁

Bölümün neden geç geldiğini bilmeyen var mı Allah aşkına. Eğer varsa sonra kez söylüyorum.

YURTTAYIM.

Hâliyle sürekli bölüm yazamıyorum. Bir de fen lisesi öğrencisi olmak kolay değil. Çalışmam gerekiyor. Hatta çok çalışmam gerekiyor. Bölümler aksayacak ama elimden geldiğince yazmaya çalışacağım.