Beni Aşka İnandır

Beni Affet Bu Gece

Çay içmek için oturduğumuz kafeye Pamir'in ve Poyraz'ın birlikte girmesi tabiki beklemediğim bir şeydi.Hangi ara tanışmışlardı bunlar?

Poyraz'ın içeri girmesiyle Selin'e öldürücü bir bakış attım.Tabiki aklıma ilk gelen abisine mesaj atmış olmasıydı.Sesi şaşkın bir şekilde bakışlarımı cevapladı:

-Abime mesaj atmadım,seni görmek istediğini söyledi ama bunu istemediğini açık açık söyledim.

Derin mahçup olmuş gibi bana baktı ve fısıldadı:
-Ben Pamir'e soyledim.Gerçekten Poyraz'la geleceklerini bilmiyordum.Bana sadece senin telefonuna bakmadığını ve seni merak ettiğini söyledi.

Cümlesini yeni tamamlamışken Pamir ve Poyraz yanımiza geldi ve Pamir gülerek konuştu:

-Sizin devamsızlığınız kaç gün oldu ? Bu gidişle notlarıda vermeyeceğim size kalın sınavlardan,özlettiniz kendinizi.Ayrıca Güneş,ayarlaman gereken bir tiyatro oyunu varmış.Çınar söyledi.Olanları anlattim aramışlar ama ulaşamamışlar.

Tabi ya ben tiyatroyu tamamen unutmuştum.Bu kadar olayin ustune bir de oyun dusunmem lazımdı.Poyraz bir şey demedi,ben de yüzüne bakmamıştım zaten.Ayağa kalktım ve kızlara dönerek konuştum:

-Pamir haklı,gitmeliyiz.

Kızlar arkamdan kalktığında gidip Pamir'e sarıldım:

-Bu aralar seni unuttuğum için üzgünüm.

Pamir de sarılarak karşılık verdi.

-Problem yok tatlım.Asıl seni unutan ben oldum.Poyraz anlatana kadar hiçbir şey bilmiyordum.

Ondan ayrıldım ve zorla gülümsedim.

-Hatırlamak istemiyorum lütfen.

Elini ağzına götürerek fermuar yaptı.Ben de gülümsedim.Pamir'i seviyordum gerçekten.Bu arada kafeden çıkmak üzereydik.Birinin kolumu tutmasıyla yavaşladım.Arkamı döndüğümde gördüğüm kişi tabiki Poyraz'dı.O bir şey demeden bağırdım:

-Konuşmak istemiyorum.
-Konuşmalıyız.
-Neyi bilmek istiyosun senin yüzünden nasıl sinir krizi geçirdiğimi mi?

Sesim hiç çıkmadığı kadar yüksek çıkmıştı.Tüm kafenin gözleri üstümüzdeydi.Poyraz bir süre tepkisiz kaldı.Yüzüme şaşkınca bakıyordu.Sonunda biraz öncekinin tersine fısıldayan ve titreyen sesimle konuştum.

-Bırak beni.

Hiçbir şey demeden eli yavaşça kaydı ve kolumu bıraktı.Gözleri dolmuştu.Benim kadar çaresizdi sanki.Son bakısının içinde binlerce özür saklıydı.Yavaş yavaş arabaya yürürken bir damla yaş gözümden akarak yolunu bulmuştu.Neydi bu kalbimdeki sızının adı ? Aşktan daha fazlasıydı sanki.Serdar'a hissettiklerimin çok daha fazlası.Onun gözlerinde de gizliydi bir şeyler,aşk yoksa neydi bu ? Kalbim deli gibi affetmek istiyordu onu.

Gözyaşlarımı silip arabaya bindim.Kalbimi dinlemeyecektim.Serdar'da dinlemiştim ve sonu yine mutsuzluktu işte.Onu affetsem bile sadece arkadaş kalabilirdik.

Okula geldiğimizden beri bir çok kişinin "Ayy canım geçmiş olsun iyi misin?" sorularına maruz kaldım.Ah ve bir çogunun içten gelerek söylememesi kadar berbat bişey yoktu.Çoğu insana "Hayırdır dedikoduluk malzemeniz mi bitti?" demek istiyordum.Ama lanet olsun görgü kuralları ve insanlara duyduğum saygı! Hiç içten gelmeyen bir şekilde gülümseyerek iyi olduğumu söyleyip geçiştiriyordum.İnsanlar neden boyleydi ki ? İlgilenmiyosan sorma.

Karşıdan birinin gülerek bana koştuğunu gördüm.Sonunda o kadar sahte kimlikli insanların aksine içten sesiyle biri bu soruyu soruyordu:

-Canım benim iyi misin ? Telefonlarımıza cevap versen keşke annenin beni ne kadar çok aradığına inanamazsın.Telefonunda bir arza olduğu yalanını uydurdum.Neyse boşver bunları sen nasılsın ? Toplanabildin mi?Okula gelmen iyi olmuş.Poyraz'la aranızda bozulmuş çok üzüldüm.Ay gel bidaha sarılıyım canım.