Daddy ✔️[Book 1]

~49

Παιδιά έχει πέσει νεκρική σιγή στο wattpad. Γιατίιιιι;;;;

Ελπίζω τουλάχιστον να απολαμβάνετε τα κεφάλαια που ανεβάζω. Προσπαθώ να τα κάνω μεγαλύτερα σε έκταση♥

~~~

Χτυπάω με νεύρα πίσω μου την πόρτα του αυτοκινήτου καθώς κατεβαίνω. Δεν του δίνω την παραμικρή σημασία και ανοίγω μόνη μου το πορτ μπαγάζ για να βγάλω την βαλίτσα μου.

<<Θες να την βγάλω;>> η φωνή του δίπλα στο αφτί μου, αισθησιακή λες και υπονοεί κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που είπε. Κοκκινίζω αυτόματα και κολλάω λίγο χωρίς να τον κοιτάξω. <<Δεν εννοούσα...>> προσπαθεί να πει παιχνιδιάρικα αλλά τον διακόπτω.

<<Δεν χρειάζομαι βοήθεια>> κατεβάζω την βαλίτσα λίγο ατσούμπαλα που καταλήγει να χτυπάει το πόδι μου και βγάζω μια μικρή κραυγή. Τον βλέπω που με κοιτάζει με νικητήριο βλέμμα και από μέσα μου βρίζω ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει.

Του γυρνάω την πλάτη και αγνοώ το γεγονός ότι του ξεφεύγει ένα γελάκι επειδή ψιλοκουτσαίνω μέχρι να φτάσω στην εξώπορτα. Μουρμουρίζει κάτι του στυλ "πόσο ξεροκέφαλη" αλλά δεν προλαβαίνω να απαντήσω γιατί ανοίγει η πόρτα και η μαμά μου πέφτει σχεδόν αμέσως πάνω μου αγκαλιάζοντάς με σφιχτά.

<<Το παιδάκι μου!!!>> φωνάζει και με φιλάει σε όλο το πρόσωπο αφήνοντας τα σάλια της πάνω μου. <<Επιτέλους Άνα μου, επιτέλους>> με τραβάει μέσα αφήνοντας την βαλίτσα έξω.

<<Μαμά μην κάνεις λες και έχεις να με δεις αιώνες. Πριν ένα μήνα εδώ ήμουν>>

<<Μοιάζει λες και περνάνε χρόνια, αγάπη μου>> απαντάει αμέσως και σκουπίζει τα μάτια της. <<Η βαλίτσα σου;>>

Έρχεται σχεδόν αμέσως ο Άλεξ με τη βαλίτσα στο χέρι του. <<Εδώ είμαι, μην με ψάχνετε>> απαντάει σαρκαστικά και η μαμά μου παίρνει την βαλίτσα μου από το χέρι του.

<<Γιατί αργήσατε;>> ρωτάει και κοιτάζει κάτι στα στραβά ροδάκια της βαλίτσας. Αμέσως το βλέμμα μου πηγαίνει προς το μέρος του. Εκείνος δεν με κοιτάει. Παρατηρεί κάτι έξω από το παράθυρο, υποτίθεται χωρίς να τον νοιάζει. 

Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του. <<Είχε κίνηση>> απαντάω απλά και περνάω τα μαλλιά πίσω από το αφτί μου. <<Πολύ κίνηση>> επαναλαμβάνω και κερδίζω την προσοχή του επιτέλους.

Θα μπορούσε αυτό του το βλέμμα να με σκοτώσει αλλά δεν με νοιάζει, δεν θα είναι και η πρώτη φορά άλλωστε.