Daddy ✔️[Book 1]

~35

Previously:

<<Να ρθεις στο γάμο καθώς πρέπει, βασικά. Θα χαρεί να σε δει εκει>> χαμογελάω στραβά. <<Και να κόψεις μαχαίρι οποια επαφή έχεις με τον Άλεξ>>

<<Τι εννοείς;>>

<<Το αυτονόητο καλή μου. Ο Άλεξ για σένα τελείωσε>>

Now:

Χτυπαω απαλά την πόρτα πίσω μου καθώς βγαίνω από το σπίτι.

Που πας ρε καημένη; Επαναλαμβάνω τόση ώρα από μέσα μου χωρίς να έχω απαντηση.

Έλα μου ντε; Που παω άραγε; Είμαι παντελώς μόνη μου εδώ πέρα. Όχι οτι έχω δηλαδή άνθρωπο να μιλήσω από το τηλέφωνο...

Τόσες αναμνήσεις με τα κορίτσια να κάνουμε βολτες, βλακείες, ταινίες... Και όλα αυτά χάλασαν γιατί; Για ένα αγόρι.

Με την Ντάλια μιλήσαμε τελευταία φορά πριν κάτι μέρες. Είναι εξάλλου η μόνη που μου έλειψε. Με την άλλη την καργια την Αννετα προφανώς και δεν έχουμε μιλήσει καθολου.

Δεν έχει παραδεχτεί ακόμη τίποτα για αυτό που έχει -ή τουλάχιστον νόμιζε ότι έχει- με τον Άλεξ. Δεν της έχω πει τίποτα ακόμη.

Δεν υπάρχει περίπτωση όμως να την αφήσω έτσι. Γιατί στην τελική...δεν με ενδιαφέρει για τον γκόμενο που μου έκλεψε αλλά για το λάθος που έκανα κάνοντας την φίλη μου. Δεν περίμενα να το πω ποτε αυτό για την Άνετα, αλλά κοίτα να δεις...

Εξάλλου αυτό που νόμιζα εγώ ότι είχα μαζί του, τελείωσε για τα καλά πια.

Περπατάω αργά στο πεζοδρόμιο κλοτσωντας τα μικρά πετραδάκια και κοιτάζοντας τα σπίτια τριγύρω μου.

Τρεις μέρες και ούτε ένα τηλέφωνο...

Η σκέψη να βγάλω το κινητό μου και να τον πάρω εγώ, επικρατεί στο μυαλό μου αλλά προσπαθώ να το αποφύγω.

Όχι κι άλλα μπλεξίματα, αν είναι δυνατόν.

Κάθομαι σε ένα παγκάκι σε μια μικρή πλατεία και αφηρημένη κοιτάζω κάτι παιδάκια να προσπαθούν να παίξουν με μια μπάλα ποδοσφαιρο.

Τα έχω κάνει όλα σκατα!

Φίλες πια δεν έχω.

Η μητέρα μου με μισεί.

Και το αγόρι που αγαπάω τυχαίνει να είναι ο μέλλων αδελφός μου.

Όλα είναι λάθος.

Γιατί να μην έχω μια φυσιολογική ζωή; Τι στο καλός πάει λάθος με εμένα;

Όχι, κάτσε! Ας μην το ανοίξω αυτό το κουτί!