Tears in Heaven (Architect Series #3) [Publish Under B&B Printing Service]

Chapter 17

When the days passed by, the things I used to do changed. My way approaching my friends went disaster. I have problems with me and it badly affect my mood that turns out became ignorance.

My parents arguing in things that they differ. My mom supports my father in everything he does, it may be in business or his passion.

They were so inlove with each other back then. Or that is what I thought? I dont know anything not until I passed their room and heard them arguing to the point they are shouting each other.

"Just tell me okay?! Tell me she's not that woman I saw before!" My mom's shouts enveloped their room. Kahit nasa labas ako ng pinto rinig na rinig ko ang sigawan nila.

"She's nothing, I don't even know her! Just shut your mouth and sleep instead!"

My heart skipped a beat as my tears pooled in the corner of my eyes. Hindi ako sanay sa ganito. Mas gusto ko na lang na nagpaplastikan sila sa harap ko kaysa sa marinig ang ganitong eksena.

Nagpasya akong umakto na walang narinig sa mga sumunod pang mga araw. I don't want to asked them for I knew I will just hurt myself if ever. Hindi ko pa nga alam nasasaktan na ako e. Paano pa kaya kapag marinig ko mismo sa mga bibig nila?

I thought that would be the last but for the next following days it's getting worser. Sa tuwing dumadaan ako sa silid nila puro na lang sigawan ang naririnig ko. Hindi ko na alam ang gagawin hanggang sa nasanay na ako sa away nilang dalawa.

Everytime we are having our meals the table were silent as cementery. Kung noong una kinakaya ko pang balewalain ang pagbabangayan nila sa hindi ko malamang dahilan, ngayon hindi na. The wrong act they have done in the family makes me cold in treating them.

Pagod na akong umaktong tanga sa harapan nila. I'm trying to make our home brighter everyday but seems like darkness is heavier that it made my efforts flew as it eventually fade away.

"Shan, may idea ka ba sa Celebre Corporation?" si Charelle nang isang araw sa Club House.

I acted like I didn't hear her. Nakatingin lang ako sa mga batang naglalaro sa malayo.

"Shan, bingi ka ba? Kinakausap kita, ah!" aniya sa naiinip na na tono.

I faced her and saw her eyes set on the same spot as mine.

"Their history? Hindi masyado, e. Basta ang alam ko lang na e kwento rati sa akin ni mommy na magkaibigan sila ng may ari no'n," sagot ko at binalik ang panigin sa dalampasigan.

Siya naman ngayon ang ukupado ang isipan. She didnt bothered to answer me. Hindi ko rin gusto magsalita ngayon kaya hinayaan ko na lang.

Araw at buwan ang lumipas, mas lalo lang ako nalugmok sa mga problema na nangyayari sa aking paligid. On Bryce's birthday, Charelle went knew the life she supposed to have. Galit at pighati ang nararamdaman niya ng mga oras na 'yon.

She got lied by everyone close to her. Got angry to her family and to Jeralyn's family even us.

"Lapag mo na lang diyan, Shan." Walang emosyong sinabi niya.

I brought her here. Wala akong balak iwan siya sa mga  oras na 'yon. Witnessing her rage made me feel guilty at everything.

"Nandito lang ako. Nandito lang kami." I forced a smile at her. She just stared at me blanky.

"Okay lang ako. Pumasok ka na," aniya at iniwas ang paningin.

"Nasa labas lang ang kasambahay kapag may kailangan ka, huwag kang mahiya-"

"Iwan mo na ako, Shan. Kaya ko ang sarili ko!" Iritado niyang sinabi.

Dumistansya na lang ako at tumalikod sa kanya para hindi siya magalit lalo sa akin. Alam ko namang sa mga oras na ito hindi lang ako ang namomoblema. Even I have burden with me, I wont leave her. Isa lang naman ang naiintindihan ko sa sitwasyon niya ngayon.