My Enemy Is My Stepbrother... :/

Κεφάλαιο 20ο

Θα ζητήσω κάτι πριν πάω στο κεφάλαιο:)

Γράψτε ένα σχόλιο και πατήστε το το καημένο το αστεράκι αν σας αρέσει :)

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Ανοίγω απότομα την πόρτα.

Κ: Τι θες.

Σ: Να μιλήσουμε.

Κ: Στον ύπνο σου, τώρα πάνε μίλα με την άλλη.

Σ: Γαμώτο Κέισι μήπως να σου εξηγούσα;

Κ: Όχι ρε δεν θέλω τι δεν καταλαβαίνεις; Θέλω να φύγεις από την ζωή μου και θέλω να ξεχάσω ότι σε γνώρισα είναι τόσο δύσκολο;

Του είπα ενώ είχα σταματήσει εδώ και ώρα να τον κοιτάω.

Σ: Κέισι θέλω-

Κ: Δεν έχεις το δικαίωμα να θες τίποτα Στέφανε! Τίποτα! Τα παράτησες όλα και έφυγες! Δεν με έψαξες δεν μου τηλεφωνησες, τίποτα! Απλά έφυγες! Έτσι όπως το έκανες τότε κάντο και τώρα και άσε με!

Τα δάκρυα είχαν εμφανιστεί ήδη στα μάτια μου.

Εκείνος με έβαλε στην αγκαλιά του.

Όσο και αν αντιστάθηκα αυτή η αίσθηση ασφάλειας που μου προσέφερε η αγκαλιά του ήταν κάτι που δεν μπορούσα να αντισταθώ...

Με κοίταξε και μου είπε.

Σ: Θέλεις να φύγω Κέισι;

Κ: Ναι.

Σ: Να με κοιτάς στα μάτια θέλω και να μου το λες...

Εγώ τον φίλησα...

Δεν μπορώ να του πω ναι Κοιτώντας τον στα μάτια.

Είναι ψέμα.

Μου έλειψε.

Το φιλί μας τρυφερό.

Μου έλειψε.

Όλη αυτή η αίσθηση μου έλειψε.

Α ρε Στέφανε γαμώτο.

Και τώρα που τα μπλέξαμε έτσι πως διάολο θα τα ξεμπλέξουμε;

[...]

Σ: Δεν ήξερα καθόλου το μέρος, τα άτομα, τις συνήθειες... Η Μάντι απλά βρέθηκε μπροστά μου απρόσμενα και μετά από 5 μήνες σχεδόν...

Κ: Ναι νταξ κατάλαβα μη συνεχίσεις.

Εδώ και σχεδόν μία ώρα είμαστε με τον Στέφανο αγκαλιά στον καναπέ και λέμε τι χάσαμε ο ένας για την ζωή του άλλου εδώ και 2 χρόνια...