Η φατρία μεγαλώνει, απόγονοι γεννιούνται και νέες περιπέτειες και ιστορίες πλάθονται.
Έρωτας και αγάπη βάζουν για ακόμα μια φορά, φωτιά στις παγωμένες νύχτες και κάνουν αυτόν τον άγριο για κάποιους τόπο, να μοιάζει με παράδεισο για κάποιους άλλους.
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
Η επόμενη ημέρα μας βρήκε όλους μαζί, και τις τρείς οικογένειες, στο σπίτι του θείου Ατλή και της θείας Μπρούντζα για να γιορτάσουμε τα γενέθλια των διδύμων. Το ποτό και το φαγητό ρέουν άφθονα και όλοι είμαστε χωρισμένοι σε μικρές ομάδες και συζητάμε για διαφορετικά θέματα και άλλωστε αναφερόμαστε όλοι στο ίδιο θέμα.
Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που βρίσκομαι στον ίδιο χώρο εγώ και ο Μπράντερ από τότε που μιλήσαμε, που φιληθήκαμε και από τότε που είμαστε μαζί, ζευγάρι. Μόνο θεοί ξέρουν πόσο πολύ θα ήθελα να είμαι μόνη μαζί του και τον φιλάω και με έχει στην αγκαλιά του, όμως προσπαθώ να μην καταλάβουν κάτι που γύρω μου. Θέλω πρώτα να έχω αρκετό χρόνο μαζί του, πριν μαθευτεί σε όλους και εμπλακούν στην σχέση μας. Πίνω μια κούπα νερό καθώς τον παρατηρώ να είναι ακουμπισμένος δίπλα στο μεγάλο τζάκι του σπιτιού και να μιλάει με τον αδελφό μου. Τα βλέμματα μας συναντιούνται και μου χαμογελάει διακριτικά χωριά να γίνει αντιληπτός.
"Έτοιμο το τραπέζι."ανακοινώνει η θεία Μπρούτζα και πηγαίνουμε όλοι να καθίσουμε στο στρωμένο τραπέζι. Κάθομαι στην ξύλινη καρέκλα και έρχεται κάθεται στα δεξιά μου ο Μπράντερ. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και καθώς κοιτάω κάτω χαμογελάω. Ο ένας γεμίζει το πιάτο του και το ποτήρι του και το γεύμα ξεκινά, ενώ η κουβέντα συνεχίζεται, αυτήν την φορά, για τα νέα καράβια που θα πρέπει να κατασκευαστούν καθώς τα ξύλα που θα χρησιμοποιηθούν ως πρώτη ύλη είναι έτοιμα. Τον ακούω να μιλάει αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθω σε αυτά που λέει. Η θέρμη που εκπέμπει το κορμί του και το γόνατο μου που ακουμπάω το δικό μου κάτω από το τραπέζι είναι αρκετά για να με κάνουν να χάσω τα μυαλά μου. Κάποια στιγμή, νιώθω μια κίνηση τα πόδια μου, κοιτάω διακριτικά και τον βλέπω να μου δίνει, ένα μικρό λουλούδι, με μια κορδέλα τυλιγμένη στο μικρό του κοτσάνι. Τα μάγουλα μου κοκκινίζουν και πίνω λίγο νερό για να κρύψω το χαμόγελο μου.
{...}
Το δείπνο τελείωσε σχετικά σύντομα και έτσι γυρίσαμε όλοι στα σπίτια μας γιατί τα δίδυμα ξεκίνησαν ένα τρικουβερτο καβγά αυτήν την φορά σχετικά με τα δώρα του και ποιος είχε τα καλύτερα. Μπορεί να έχουν δύο χειμώνες στην πλάτη μου παραπάνω από ότι εγώ, όμως φαίνονται χειρότερα και από νεογέννητα. Μόνο ο θείος Ατλή μπορεί και τους επαναφέρει στην τάξη, όμως όχι για πολύ γιατί δεν θέλει να χαλάει χατίρι στην γυναίκα του, την θεία μου, η οποία θέλει να καλό μαθαίνει τους γιους της. Πηγαίνω στο δωμάτιο μου και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Πέφτω στο κρεβάτι μου και βγάζω από την τσέπη του φόρεμα μου το λουλούδι που μου έδωσε ο Μπράντερ. Λύνω την κορδέλα που έχει δεμένη γύρω του και τότε πέφτει ένα μικρό χαρτάκι το οποίο δεν είχα παρατηρήσει με την πρώτη ματιά. Το ξετυλίγω και μέσα του μερικές αράδες απλωμένες στο χαρτί.
