Η φατρία μεγαλώνει, απόγονοι γεννιούνται και νέες περιπέτειες και ιστορίες πλάθονται.
Έρωτας και αγάπη βάζουν για ακόμα μια φορά, φωτιά στις παγωμένες νύχτες και κάνουν αυτόν τον άγριο για κάποιους τόπο, να μοιάζει με παράδεισο για κάποιους άλλους.
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Άστρηντ...
Το επόμενο μεσημέρι καταλαβαίνουμε πως το πλοίο έφτασε εκεί που ήθελαν. Υπάρχει μεγάλη κινητικότητα στο κατάστρωμα και έχουμε κόψει εντελώς ταχύτητα. Έχουμε ήδη στήσει με τα κορίτσια το σχέδιο μας και μένει μόνο να το βάλουμε σε εφαρμογή. Όπως περιμέναμε μετά από λίγη ώρα δύο ψηλοί, σωματωδης πειρατές με σπαθιά και πιστόλια στις ζώνες τους μπαίνουν στο αμπάρι και ξεκλειδώνουν την πόρτα. Μας κάνουν νόημα να βγούμε έξω και αφού μας πιάνουν από τα χέρια μας κατευθύνουν στο κατάστρωμα και σιγά σιγά στην σκάλα και κάτω από το πλοίο.
Πρώτη φορά μετά από πόσες μέρες είμαστε πάλι έξω στον καθαρό αέρα και στον φωτεινό ήλιο. Οι πειρατές πρέπει να είναι περίπου είκοσι σύνολο και το λιμάνι στο οποίο σταματήσαμε δεν ξέρω πως το λένε αλλά έχει αρκετό κόσμο και πολλά μαγαζιά και στενά. Με βαριά βήματα κατεβαίνουμε από το πλοίο και τους αφήνουμε να μας οδηγήσουν εκεί που θέλουν. Στην πρώτη στροφή που παίρνουμε μέσα στην αγορά χτυπάω αυτόν που κρατούσε εμένα και την Φρέντα δυνατά στην κοιλιά και εκείνη τον χτυπά ανάμεσα στα σκέλια. Η Μουϊρέαν δίνει μια μπουνιά με το δεξί της χέρι στον δικό της δεσμώτη και μόλις εκείνος πέφτει στο έδαφος εκείνη φωνάζει πανηγυρίζοντας.
"Αυτό ήταν απίθανο."μας λέει χαρούμενα. Πριν προλάβουμε όμως να το γιορτάσουμε οι υπόλοιποι δικοί τους έχουν δει το σκηνικό και έρχονται τρέχοντας προς το μέρος μας. Αμέσως αρχίζουμε να τρέχουν ανάμεσα στον κόσμο και στους πάγκους τους. Τελευταία στιγμή προλαβαίνουμε να χωθούμε σε ένα μικρό στενάκι και να κρυφτούμε πίσω από κάτι παλιά βαρέλια. Σταματάμε ακόμα και να αναπνέουμε καθώς ακούμε τα δυνατά τους βήματα και τις φωνές τους.
Μετά από λίγα λεπτά βγαίνουμε προσεκτικά από την κρυψώνα μας και κοιτάμε γύρω. Ευτυχώς κανένας πειρατής. Ρίχνουμε μια ματιά στα μαγαζί γύρω μας και αποφασίζουμε να μπούμε σε ένα που ονομάζεται "Μαργαρίτα". Δεν μπορούμε να μείνουμε για πάντα στον δρόμο, μπορεί να επιστρέψουν, χρειαζόμαστε ένα καταφύγιο. Μπαίνουμε στο μεγάλο μαγαζί και βλέπουμε παντού κόσμο και κάθεται, να πίνει και να παίζει χαρτιά. Μια γυναίκα γύρω στα πενήντα είναι πίσω από τον πάγκο και την πλησιάζουμε λίγο αβέβαιες.
