( ဇာတ်သိမ်းပိုင်း )
(၄) နှစ်ခန့်ကြာပြီနောက်...... (2055 ခုနှစ်)
ခင်...နာရီကိုကြည့်လိုက်၍.....၊
"ဟာ...သွားပါပြီ....."
စာမူကို နေ့လည်၁၂နာရီတိတိ အရောက်ပို့မည်ဟု ကတိပေးထားပေမဲ့ ၁၂နာရီက အခုပဲထိုးပြီဖြစ်သည်။
"တင်းဒေါင်.....တင်းဒေါင်.....တင်းဒေါင်....."
ခင် ရောက်နေသည်က မြို့လည်က နာရီစင်ကြီးရှေ့တည့်တည့်ဖြစ်သည်၊ ၁၂နာရီ ထိုးသည့် အသံများဆူညံသွားသည်။ ဘာရယ်မဟုတ် ခင် နာရီစင်ကြီးကို မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။
နာရီ လက္တံေလး ၂ခုက ထပ္ေနသည္ေလ...၊ ခင္ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာျပန္သည္။ ဒါက ထူးဆန္းသည္မွ မဟုတ္...၊ ဒီိလိုျဖစ္ေနသည္က ၄ႏွစ္လံုးလံုးရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ တစ္ရက္မွာ ၂ႀကိမ္ ခင့္ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ား အလိုလိုက်ေနျခင္းျဖစ္သည္၊ ေနာက္ နာရီသံၾကားလွ်င္ ၀မ္းနည္းသလိုလို တစ္ခုခုကို သတိရမိသလို ခံစားေနရသည္၊ ဘာလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ခင့္ေသခ်ာေျပာမျပတတ္ပါ။ ခင့္ ၃ႏွစ္ေလာက္ ကိုမား ျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း မွ အခုလို ထူးျခားမႈေတြ ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုိ႕ေၾကာင့္လည္း အခု ဘယ္ကိုမွ ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ နာရီစင္ႀကီးေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ရပ္၍.....၊
"ဒီခံစားချက်ကြီးက ဘာလဲဆိုတာ သိခွင့်ရှိရင် သိပါရစေ...၊ ခင့် မမှတ်မိတဲ့ အရာတစ်ခုခုများရှိနေလား ပြောပေးပါလားးးး၊ နောက်ပြီး ခင့်လက်မှာ ၄နှစ်လုံးလုံး ချွတ်မရဘဲ ရှိနေတဲ့ လက်စွပ်ပိုင်ရှင်က ဘယ်သူလဲ....."
ခင် ထိုခံစားချက်ကြီးကို တကယ်သိချင်၍ တိုးတိုးလေး ရေရွတ်လိုက်သည်။ နောက် သတိထားလိုက်မိသည်က ခင့်ဘေးပတ်ပတ်လည် အနီးတဝိုက်တွင် ရှိသော သက်ရှိသက်မဲ့ အရာ၀တ္ထုအားလုံး ငြိမ်သက်ရပ်တန့်နေသည်။
"ဟင်....ဘာဖြစ်သွားတာလဲ......"
ထိုအချိန်တွင် ခင် နှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် လှုပ်ရှားနေသည့် အရာတစ်ခု၊ နည်းနည်းလှမ်းနေ၍ ထင်ထင်ရှားရှားတော့ မမြင်ရ....၊ တဖြည်းဖြည်းနှင့် နီးကပ်လာသောအခါ...၊
