A Husband's Suffer | MEWGULF

Kabanata 10

I CLOSED my eyes tight and reminisced all the details that happened that night. It's been days had past, still the memories remains unforgettable. It made me feel like "the happiest moment in my married life." I could still feel his sincerity, his warmth embrace, his kisses. It was the very first time he begged mo to stay. But why?

Ang buong akala ko, wala ng pag-asa ang relasyong ito. Na ako na lang ang bukod tanging umaasa. Naalala kopa ang mga masasakit na bagay na lagi niyang sinisigaw sa'kin noon. Na siya na mismo ang gagawa ng paraan para tuluyan na akong sumuko. Pero bakit kung kelan gusto ko nang sumuko, siya 'tong ayaw bitawan ako?

And right now, I don't even know if it's the perfect time to feel this, but I couldn't get over with it. Ang hirap kalimutan. All I know was, I feel like I am cared and loved by him. Bagama't hindi ako sigurado pero iyon ang nararamdaman ng puso ko. Was it true? Does he truly care about me? Does he loves me?

That night, I knew how expressive his eyes was. His eyes became teary. His hugged is so tight. Tipong ayaw niya akong pakawalan. Then he begged me to stay because he needed me. And when I said, I forgive him 'cause my heart does, always, he smiled.

Mga ngiting nais kong makita mula noon pa. Ngiting nakaka-panabik makita. Ngiting walang katumbas na halaga. Ang ngiti niyang 'yon, iyon palagi ang nagpapa-gaan at nagpapa-saya sa'kin noon. Ngiting nagpapaalala sa'kin na lagi siyang nand'yan, hindi n'ya ako iiwan. Ngayon, kitang kita ko kung paano ko siya napasaya. Ang makita ko siyang ngumiti, masaya narin ako.

We became friends since childhood. Lahat ng kuwento ng buhay ko, alam niya dahil palagi ko siyang kasama. Sa tuwing nalulungkot ako at gusto ko ng karamay, nand'yan siya sa tabi ko. Kaya kapag ngumingiti siya sa'kin, hindi kona mapigilan ang sarili kong mapangiti narin. His smile is so precious. Kahit ang mga problema at pasakit sa dibdib ko nawawala ng dahil sa mga ngiti niya.

Si Mew, lalaking tipong maalaga. Hindi ka niya pababayaan lalo kapag kailangan mo siya. He never fail to amaze me because he was so true to himself. Mas inuuna nga niya ang kapakanan ng iba kesa sa sarili niya. Like me, he studied hard. He would do everything to pursue his parent's dream. He's full of determination. Doon ko siya labis na hinangaan. And that someday, I wish to find a man like him. And I also wish that man would be him.

Mga ala-alang iyon, hinding hindi ko iyon makakalimutan. Naramdaman ko naman ang mainit na luhang umagos sa pisngi ko. Pinalis ko ito. Ngunit sa mga sandaling ito, nag-iba na. Hindi na sa sakit, kundi labis na saya. Mababaw mang isipin pero heto talaga ang nararamdaman ko. Siguro dahil natupad na 'yong hiling kong magkakaayos din ang pamilya namin.

Sana nga wala na itong katapusan. Nawa'y mananatiling ganito nalang, na masaya ang aming pamilya.

Ang labis na ikinatuwa ko ay ang mga ngiting gumuguhit sa labi ng anak kong si Emjie. Tila hindi niya inaasahan na ngumingiti ako sa harapan ng Daddy niya. May pagkakataon pa na palagi niyang sinusuri kung maayos na kaming dalawa ng Daddy niya, pinag-halik ba naman kami sa harapan niya bago kami matulog. Wala rin naman kaming nagawa, hinalikan ako ni Mew kahit nagkakahiyaan pa kaming dalawa.

Tinignan ko silang dalawa habang sarap na sarap sila sa pagtulog. Napagod sila sa paglalaro kanina. At kaya raw sila maaga matulog ngayon dahil gustong tuparin ni Mew ang nais ni Emjie. Na mag-mall kaming tatlo.

Kaya naman, kinaumagahan. Nagising na lamang ako na hinahalikan na naman ako ni Emjie sa buong partes ng mukha ko.

"Good morning, Dada." Masiglang masigla na bati niya. "Bihis kana po." Nagtaka naman agad ako. Doon ko nakumpirma na bihis na bihis siya ngayon. Naalala kong magmo-mall pala kami.