Bezwonna Amortencja {czasy Huncwotów} (Zawieszone)

chapter seven

— Lysandra, wiesz gdzie jest Cecylia?

— Cecylia... — Lysandra odkleiła się od Regulusa i podniosła głowę znad eseju, który wspólnie pisali — Poszła do Skrzydła Szpitalnego po coś na ból głowy — wyjaśniła szybko.

Rabastan włożył ręce w kieszenie spodni i zmarszczył czoło.

— Cecylia źle się czuła?

— Jakbyś pół dnia spędził w bibliotece ślęcząc nad książkami też mógłby dopaść cię ból głowy — rzuciła sarkastycznie, przeciągając się niczym kotka.

— Ciebie też boli? — Regulus od razu zainteresował się samopoczuciem Lysandry, na co ta posłała mu słodki uśmiech i cmoknęła w policzek.

— Idę jej poszukać — zakomunikował im Rabastan, kontrolnie rozglądając się dookoła, jakby spodziewał się zobaczyć Cecylię gdzieś pomiędzy Ślizgonami.

— Tylko uważaj na patrole, wiesz jakie mają ciśnienie na to, żeby uczniowie wieczorami nie pałętali się po zamku — przestrzegła go Lysandra — Jeśli trafisz na naszych to jeszcze pół biedy, ale tacy Gryfoni od razu wlepią ci szlaban.

— Niech tylko spróbują — mruknął pod nosem. Odwrócił się i ruszył w kierunku wyjścia, ignorując przeciągłe spojrzenia dwóch blondynek z piątego roku.

Szybko dotarł na piętro gdzie mieściło się Skrzydło Szpitalne, po drodze spotykając jedynie znudzoną Ślizgonkę z siódmego roku. W środku zastał tylko swoich kolegów i jakiegoś pierwszoroczniaka, szkolnej pielęgniarki jak na złość nie było. Niezadowolony podszedł do łóżka, na którym siedzieli Christian i Melvin.

— Rabastan, a ciebie co tu przyniosło?

— Była tu Cecylia? — zapytał.

 Ślizgoni wymienili spojrzenia, nawet Severus wychylił się za swojej książki.

— Po co miałaby tu być?

— Chyba zadałem proste pytanie — Rabastan zaczął się już lekko irytować, na co Christian uśmiechnął się cwaniacko.

— Zgubiłeś ją? — zapytał, a Melvin zaśmiał się cicho — Oj, Rabastan, musisz jej bardziej pilnować. Taka dziewczyna jak Cecylia szybko mogłaby znaleźć sobie kogoś innego zamiast ciebie. Sam bym się nią chętnie zaopiekował.

Rabastan zmrużył oczy i popatrzył chłodno na Christiana.

— Cecylia dobrze wie, że nie znajdzie nikogo lepszego ode mnie — rzucił oschle — I na twoim miejscu bym się tak głupio nie szczerzył. Chyba, że mam opowiedzieć wszystkim jak na ostatnim spotkaniu został potraktowany twój ojciec. Podobno wył jak pies.

Uśmiech momentalnie znikł z twarzy Christiana, Melvin też spoważniał. Rabastan wyprostował się i naprężył mięśnie. Choć sam nie uczestniczył w spotkaniu, ze względu na swój wiek, to Rudolf chętnie dzielił się z nim szczegółami. Ojciec Christiana ciężko zniósł karę za niewykonanie powierzonego mu zadania.

— Cecylii tu nie było — wymamrotał Christian. Melvin pokiwał głową na potwierdzenie słów kolegi.

Rabastan obdarzył ich nieprzyjemnym spojrzeniem i zły wyszedł szybko ze Skrzydła Szpitalnego. W głowie formułował mu się jeden wniosek.

Cecylia miała tajemnice. Prawdopodobnie okłamała Lysandrę albo dziewczyna o wszystkim wiedziała i to jemu zaserwowała wcześniej ustaloną wersję. Chociaż Rosier zawsze powtarzała, że brzydzi się kłamstwem. Był przekonany, że Cecylia też.

Skierował się w stronę lochów. Jego dziewczyna nie może mieć przed nim żadnych sekretów.  Pamiętał co powiedział mu Rudolf.

Że dla Cecylii i jej rodziny to zaszczyt. Że to ona powinna się starać. Że Rabastan ma tylko pilnować, by nie dała mu żadnego powodu do rozczarowania ani swoim zachowaniem nie podważyła jego pozycji.