Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"SEUNGMIN!"
Neredeyse her gün isminin bu şekilde seslenilmesini duyuyordu Seungmin. Önceden Hyunjin bağırırdı bu şekilde, ama şu an Jeongin'e gücü yettiği için Jeonginden geliyordu bağrışlar. Küçük çocuklar gibi kavga ediyorlardı sürekli ve Seungmin bundan bıkmıştı.
Gidip ikisinin ne yaptığına baktı. Hyunjin, Jeongin'in mavi saçlarını tutmuş çekiyor, Jeongin ise onun kolunu ısırıyordu. Yanlarına gelip ıkisini birbirinden ayırdı. Karşılarına geçip ikisine de kızgın bakışlar atmaya başladı.
"Bir daha bu şekilde kavga ederseniz sizi evden atarım, tamam mı?"
"Minho'ya gideriz."
Jeongin'in sözlerine güldü Seungmin "Orada iki gün dayanamaz, açlıktan ölürsünüz. Denemek istersen kapı orada."
"Jisung hyunglara gidebiliriz."
"Ben o iki çirkinin evine gitmem. Özellikle fikir senden çıktıysa."
Kaşlarını çatıp Hyunjin'in üzerine yürüdü Jeongin "Sanki daha mantıklı bir fikrin vardı. Senin o kedi aklından çıkan şeylere güven olmaz!"
Ve başka bir kavga da böyle başladı...
-
"Senin yüzünden Seungmin bizi dışarı koydu!"
Evin önündeki kaldırımda oturuyordu ikili. Hyunjin'in, Jeongin'in üzerine atlamasından sonra Seungmin dediğini yapmış, ıkisini de kapının önüne koymuştu.
"Seungmin'e yalvarman çok komikti. 'Seungmin lütfen beni atma, öcüler yer beni!' Öcüler ne beş yaşında mısın?" Kahkahalarının arasında konuştu Jeongin. Eh, gerçekten de komikti.
"Sus be! Hem beni sinirlendirmeseydin sende, çiş kafa!"
"Aman iyiki bir şey dedik. Kalk hadi dolaşalım biraz." Göz kırptı ve ayağa kalktı. Hyunjin de kalkınca karanlık sokakta yürümeye başladılar.
