Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Benimle konuşmadı. Benimle hiç konuşmazdı zaten gün içerisinde bazen göz göze gelirdik, hepsi bu ne bir gülümseme nede küçük bir sohbet, hiç biri olmazdı. Yapısı böyle heralde diye düşünsemde başkalarına nasıl olduğunu görürdüm. Herkese karşı gülen yüzü bana gelince asılırdı.
Ben bütün gün onunla göz göze gelmeyi beklerdim, hiç şikayet etmeden sabırsızca bana bakmasını isterdim. Ufacıkta olsa gülümsese bana bütün günüm iyi geçerdi biliyorum. Farkında olmadan beni çok mutlu ederdi.
Gün boyu onu izlemek, bana anlatmasa bile diğerlerine anlattığı şeyleri onunla birlikte yaşamak beni eğlendirirdi. Aynı anda gülümserdik, o bilmezdi. O gülümsediğinde bende gülümserdim, onu mutlu eden şeyler beni de mutlu ederdi.
Neden? Çok sordum bu soruyu kendime. Neden beni görmüyordu? Neden beni sevmiyordu? Çabamı neden görmezden geliyordu. Biliyorum, diğer kızlar gibi değildim. O güzel kızları severdi, hatları dolgun, kendini seven kızları... her zaman ilgi odağı olmayı başarabilen kızları. Onlar gibi değildim, evet. Ama kim onun eksik kurduğu cümlelerden, moralinin bozuk olduğunu anlayabilirdi? Kim onun merhamet dolu kalbini görebilirdi?
Sonra bir gün bir şey oldu her şeyi değiştiren büyük bir şey, beni farketti.
