Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İlk başta oyun gibiydi. Kafamı dağıtıyordun hayatın diğer acı gerçeklerinden beni sıyırıyordun. Elbette bunların hiç birinden haberin yoktu. Sen öylece etrafta dolanırken, ben seni izlerdim. O zamanlar yüzüme hiç bakmazdın alınırdım içten içe sanki bana ne oluyorsa? Küserdim sana sonra gülümserdin. Bana değil başka birilerine yada bir olaya bende seninle gülerdim ve barışırdım seninle. Kalbimde sana çok büyük bir yer ayırmıştım. Haberin yoktu, hala da olduğunu sanmıyorum ama bilseydin ah bilseydin acaba bazı şeyler farklı olur muydu?
Seninle ilgili olan karmaşık kısıma gelelim, hikayeyi kilitleyen benim kalbimle mantığımı ayırdığım yere. Sana olan hislerimin tokat gibi yüzüme çarptığı kısma. Belki hepsi yalandı belki de gerçekti her şeyi sadece sen biliyorsun. Sanırım asla soramayacağım. Artık bambaşka farklı hayatlara sahibiz umarım mutlusundur. Hiç bir zaman kötü olmanı istemedim. Sana yakın olabilmek için kötülükler yaptım, bencillikler yaptım evet kabul ediyorum. İyi bir insan değilim zaten ama sen benim için iyi olandın. İyiydin. Ne olursa olsun öyle kalacaksın.
Sizi gördüm kapının orada ona kapıyı açarken, gülümsüyordun ve ona bakıyordun. Bana asla bakmadığın bir şekilde.
İçimi bir öfke ve hüzün aldı. Ne saçma değil mi? Sanki üzerinde bir hakkım varmış gibi.
Ben ise sadece biliyordum kısacık bir zamanım vardı seninle bir sürü anımız olsun istedim. Ve başardım.
Çok güzel anılarımız oldu.
Ama sen hep bir gizem oldun. Sana olan zaafımı farkettiğinde beni kendine iyice bağladın. Neden?
