[‌‌SAVIOR]🌾

6🌾

آب داغ دوش، به سروصورتش برخورد میکرد
همیشه و تو هرشرایطی، گرما و بخار داغ آب بود که حالش رو جا می آورد و حس خماری رو توی بدنش پخش میکرد

نمیدونست چرا همچین حسی به چان پیدا کرده...نمیدونست حتی اون حس چیه؛
حسی که خیلی یهویی کشفش کرده بود
نمیدونست چند وقته همچین حسی داره...ولی میدونست بعد از اون شب کریسمس متوجهش شده

(اذیتت کردم؟ برای منافع خودم؟ آره ...درسته....من برای برای منافع خودم این کارو کردم ولی تو چی؟ میخوای بگی واقعا اذیت شدی؟ میخوای بگی خودت اونو نمیخواستی ؟ یعنی میخوای بگی حسم یه طرفس؟ میخوای اینو بگی؟)

حسی شبیه به تنفر؟
خشم؟
تحقیرشدگی؟
کینه؟

خودش خوب میدونست هیچکدوم از اینها نیست...اون حس چیزی جدید بود

بارها حس نفرت و خشم و کینه رو تجربه کرده بود و خوب میدونست حس الانش نمیتونه بین اینا باشه

حس میکرد غرورش باز هم آسیب دیده

اینکه چان به راحتی حاضر شده بود جای هردوشون فکر کنه و به اون آسونی هم تونسته بود بفهمه که جونمیون هم بهش...حتی اگه شده به مقدار کم حسی داره!

جونمیون از قابل پیشبینی شدن متنفر بود. دوست نداشت بقیه سعی کنن افکارش رو از روی کارهایی که میکنه بخونن و جاش تصمیم بگیرن

از اینکه چانیول اونکارو جلو خانوادش کرده بود بیشتر از هرچیزی عصبیش میکرد.
حتی فکر کردن به واکنش پدر و مادر عذابش میداد.

ذهن و قلب پر مشغله جونمیون خیلی داشت بیش از حدش همه چیز رو تحمل میکرد.

نباید وا میداد
نباید جلوی چان نشون میداد که دروغ گفته
کلی چان رو تحقیر کرده بود و کلی فوش و خشونت به خرج داده بود

باید غرورش رو حفظ میکرد و نشون نمیداد که بخاطر حسی که خودش هم داشته، با چان بد برخورد کرده

حتی اگه اون هوس کوتاه مدت رو سرکوب میکرد و ازش دست میکشید

و حتی اگه احمق ترین آدم روی کره زمین خطاب میشد، غرورش رو ترجیح میداد.

چون جونمیون حالا بشدت معتقد بود که هیچکس رو جز خودش نداره.

________________________________________

_امیدوارم کریسمس خوبی رو در کنار خانواده هاتون گذرونده باشین؛همونطور که میدونین کــــــ...

هیچ درکی از حرفای استادش نداشت.
از صبح که جونمیون رو بعد چند وقت دیده بود، حتی باهاش چشم تو چشم هم نشد

نه اینکه بهش نگاه نکرده باشه؛نه...بلکه این جونمیون بود که از نگاه کردن بهش اجتناب میکرد و چان نتونسته بود تو چشمای جونمیون زل بزنه