[‌‌SAVIOR]🌾

8🌾

پاش رو با حرص روی زمین کوبوند و برای باره چندم، ساعتش رو چک کرد.
میدونست کلاس چانیول تقریبا نیم ساعته که تموم شده و الانا باید از اون کلاس لعنتی بیاد بیرون ولی همچنان خبری ازش نبود.

یعنی چانیول تا این حد درسخون شده بود که نزدیک نیم ساعت وقت استادش رو برای سوال پرسیدن گرفته بود؟

همچین چیزی امکان نداشت! رابطه چان با هیچکدوم از استادا خوب نبود و عمرا اگه حاضر میشد خودش سراغشون بره

پس یعنی اون نیم ساعت داشت تو کلاس چه غلطی میکرد که به کل فراموش کرده بعد از کلاس با جونمیون قرار داره؟؟؟؟

واقعا داشت از دست کارهای چانیول تو این مدت خل میشد

با خارج شدن استاد از کلاس و همراه شدنش با چند دانشجو، جونمیون نگاهش رو بین اونها گردوند تا چانیول رو پیدا کنه ولی اون نبود

چشم غره ای رفت و با حرض سمت کلاس راه افتاد و بعد از وارد شدنش، چانیول رو پشت میزش، مشغول ور رفتن با گوشیش دید.

_پـــــــــــــارکچـــــــــان!!!!

چانیول تو جاش پرید و گوشی دستش که تقریبا از دستش افتاده بود رو روی هوا گرفت
_جونمیون!

_هیچ معلوم هست کدوم گوری موندی؟؟؟ نیم ساعته تو سالن منتظر توئم!! بعد اینجا داری با گوشیت ور میرییی؟؟؟

چانیول پلک زد.
مشخص بود تازه داره بخاطر میاره که با جونمیون قرار داشته و بعد از اینکه کاملا متوجه شد، اهم اهمی کرد و آروم از جاش بلند شد و وسایلش رو توی کیفش انداخت

_خدایا...

خودش رو به جلوی جونمیون رسوند و لبخند بزرگی تحویلش داد
_ببخشید.. باور کن این دوتا حواس برای من نزاشتن

جونمیون ابرو بالا داد : کدوم دوتا؟؟؟

_عاا...

چانیول معذب خندید
چی باید درجواب جونمیون میگفت؟؟

پشت کلشو خاروند و نگاهش رو توی کلاسه خالی چرخوند و با بشکنی که جلوی صورت جونمیون زد گفت
_عااا همون دوتا...استاد و درساش...

و وقتی نگاه مشکوک جونمیون رو دید، با همون لبخنده معذبش دست جونمیون رو گرفت
_امروز باید خوش بگذرونیم...درسته؟

__________________________

و درست یک ماه و سه هفته از اون شبه پر از بوسه های داغشون میگذشت

جونمیون همچنان از اعتراف کردن میترسید و با اینکه گفتنش رو لازم میدونست ولی فکر میکرد چان حتما بیخیاله شنیدنش شده و از روی کارهایی که کردن تونسته حس جونمیون رو هم بفهمه

ولی درست از 16 روز پیش، رفتار چانیول عجیب شده بود
بعد از اون شبی که جونمیون متوجه پچ پچ کردنش با گوشیش شده بود.