Lifetime Series #2: The Eternal Amore (on-going)

Eternal Amore:Chapter IV

                            Chapter IV♕:

    I was in my 6th grade, when I fall in love with him, deeply. I taught he is the one. The one that I will spend the rest of my life with. The one that will love me through thick and thin. The one that being there in ups and downs. But he never will, he is the man that I love the most. He is my first love. He is the one I loved for almost eleven years now.

Wala man kaming maraming memories pero everytime I'm with him, I treasure it, every moments. Kahit na noon, hindi kami nag-uusap ng madalas dahil nahihiya pa kami sa isa't-isa. Atleast, I have a great lesson that I've learned.

Memories doesn't count, it is the love that prevails.

But in our case, love never been prevail. Many people know that time, how much I love him, but now only my bestfriends. Co'z I'm afraid and also shy.

Being shy is not weak, you are just protecting your self from the judgement of people.

Sinong tanga ang hindi mahihiya na sa loob ng halos na labin-isang taon mahal mo pa rin ng lalaking sinaktan ka ng sobra? Sasabihin nila isa kang tanga. Pero para sa akin, I am strong for fighting my feelings kahit hindi naman ako sure kung may nararamdaman pa rin siya sa akin. Kaya masasabi ko sa sarili ko, isa akong napakalaking TANGA.

Naalala ko nga kadalasan pumunta kami sa bahay, kasama ang aming mga kaibigan pero wala talagang nagtangkang magsalita sa aming relasyon dahil alam nila na sobrang strikto ng aking mga magulang. Kung tratuhin nila ako parang hindi nila tunay na anak.

Minsan nga palagi kong tinatanong sa aking sarili kung totoo nga nila akong anak? Pero di bale na lang, ang mahalaga ngayon ay ang maipasa ko ang aking Exam. Kaya kahit papano ay mabayaran ko na rin si Carlo.

Kailangan kong mapasa 'yon, para maiahon ko ang aking sarili. I will come back stronger nga sabi ni Carlo. And I will never fail him, siya lang kasi ang nag-iisang tao na nakakaintindi at naniniwala sa akin. Alam naman ng mga kaibigan ko, pero wala silang magagawa dahil hindi pa naman nila ako matutulungan at hindi pa sila nakatapos ng pag-aaral.

Kahit mahirap kailangan kong pagbutihan. Magre-review ako ng sarili ko lang, lahat ng nalalaman ko at pwede ko pang malaman ay pag-aaralan ko. Para naman kahit papano ay makapasa ako.

'Sana nandito ka no?', bulong ko sa aking sarili, tinutukoy ko si Jupiter.

Mayroon kasing moment na sobrang down ako, pero hindi na kami noon. Parang nasa Grade eleven na ata kami, ang tanging sabi niya sa akin na 'kaya mo 'yan, 'wag kang susuko', and that words coming from him. Boast my self-confidence.

Kahit ngayon lang I need that word, especially coming from him. Pero hindi na yata 'yon mangyayari, wala na nga kaming komunikasyon ei. Pero kahit papano ini-stalk ko naman siya paminsan-minsan. I want to be updated in his life. Kahit wala na siyang paki sa akin.

Ang martyr ko diba? Sad to say, this is me. Sa kanya lang naman ito ei. Sa lalaking sinaktan ako pero mahal ko pa.

Kailangan ko rin man tanggapin ei. Kahit papano mabawasan ang sakit na dinadala ko. He is the one that I love and he is the one that broke my heart into a million pieces.

I was once a broken-hearted woman, until now.

I experience a lot. Sadness. Happiness. Downs. Ups. Loneliness and all the ness, ness in life. But I have someone that lift me up. That's my bestfriend, Jaijai and Hazel. They are my inspiration and my weakness. I will treasure them for the rest of my life.

I looked at outside and then, suddenly the rain poured-out very heavy katulad ng nararamdaman ko,so heavy. Biglang bumalik ang aking alaala, alaalang nangyari nitong mga nakaraang gabi, noong pinaalis ako sa bahay, nawalan ako ng pamilya at noong may nakaligtas sa akin na isang stranger, bigla na mang sumakit ang aking ulo kaya napahawak ako dito.