Stupid Gray, Estupida! Buti nalang talaga hindi ako na distract sa aking pagkanta, muntik na yon. I shouldn't get hurt right? I mean crush lang naman, hindi ko pa siya ganon nakilala. My God! I can't believe I'm crushing my cold but stupidly handsome neighbor.
After singing 4 more songs, bumaba na ako sa stage na bitbit ang aking gitara, gusto ko nang umuwi, the atmosphere inside the bar is starting to suffocate me. Pupunta nalang ako sa favorite spot ko sa village. Naglakad na ako palabas sa ba, medyo natagalan ako sa pag bati nang mga nakilala doon.
I passed Franz's table na hindi man lumingon. Diretso lang ako papalabas. Kung nag taxi lang ako papunta dito, siyempre mag taxi lang din ako pauwi, but before that, I still want to walk the streets here in Manila. The night is still young, kitang kita ko ang buwan habang naglalakad.
The moon is alone, yet it still shines beautifully. If I were to choose between Day and Night, I would always choose the Night.
Tuwing gabi, may maalala akong mga magandang alala noon. There may be bad memories in my past, but despite those bad ones, there is always good memories. Those comforting memories, na maiisip ko lang tuwing gabi. It makes me cry, reminiscing about my bestfriend na umalis na walang sabi.
Masakit, but I have to let go, in order for me to move on and enjoy what's in front of me.
I smiled bitterly and stopped walking. Uuwi na ako sa bahay, I've had enough for today. Hindi ko namalayan kanina na may luha palang tumulo sa aking mata, kaya pinunasan ko ngayon. I was standing in front of a bakery shop, while waiting for a taxi.
Lumipas ang ilang minuto, a foreign car stopped in front of me. Nanliit ang aking mata habang tiningnan ang sasakyan, na para bang makikita ko kung sino ang nasa loob, but it was heavily tinted.
Umatras ako dahil sa takot, baka kidnapin ako nito, nakakatakot. I decided to just get inside the bakery shop, para mas safe ako, kasi may mga tao naman doon.
But before I could turn around and get inside, bumukas ang pintuan sa driver's seat, at lumabas doon, ang isang matangkad na lalaki, with intense eyes glaring at me. My eyes widened at that, but at the moment, I recognized those same light brown eyes and those familiar features.
Kumunot ang aking noo, and then suddenly I felt a pain in my chest. The side of my eyes automatically filled with tears, and I feel angry and betrayed. The sight of him, gives pain in my memories, in my heart.
"Calleon.." nanginginig sa sakit kong sambit
He started walking towards me, pero umatras ako. Hindi siya tumigil sa pag hakbang papunta sa akin pero pinigilan ko siya para hindi ko siya masaktan, gaya nung ginawa niya sa akin noon.
"Stop! Don't come near me!" buong buo kung sabi kahit na nanginginig na ang aking sistema sa sakit at pighati na dinulot niya sa akin.
He stopped walking, I can see pain evident in his eyes while staring at me. Nagsisi ang kaniyang mukha na ipinakita sa akin, pero hindi ako natinag.
Pinilit ko ang aking sarili na kumalma at magpakatatag, kahit na gustong gusto ko na siyang saktan, sigawan, at umiyak sa harap niya, but I can't do that, cause once in my life, I dearly love him as my bestfriend, so what's the point of hating him, shouting at him, hurting him now?
Pero paano ako? sobrang nasasaktan ako, anong gagawin ko? Papatawarin siya?
"Raven-"
"Don't call me that!" putol ko sa kaniya
Hindi ko na napigilan ang mga luha ko na kanina pang gustong lumabas sa aking mga mata. Nakita kong nagulat siya sa nakita niya. Bago pa man siya makalapit sa akin, ay tumakbo na ako palayo sa kanya na dala dala ang aking gitara.
I noticed na pabalik sa bar itong daan, pero wala na akong pake, gusto ko lang na makalayo sa kaniya. Narinig ko ang tawag niya sa akin, hinabol niya ako, but I won't stop getting away from him.
Hindi ko masyado makita ang daan dahil sa walang pagtigil na buhos nang aking luha, but I know that malapit na ako sa Clam Bar. May nakita akong lumabas sa bar, pero hindi ko alam kung sino iyon. Nalaman ko lang nung malapit na ako. I saw Franz' shocked face while looking at me running towards him.
Humakbang siya para makalapit na sa akin, his face was worried, dahil nakita niya akong umiiyak.
"Hey.. hey-" hindi ko siya pinatapos at hinigit nalang doon
I don't know why I did that, but right now, I am running with him. He then stopped and that made me stop too, dahil mas malakas siya sa akin. Sabay namin hinahabol ang aming hininga. I looked back and confirmed that there is no Calleon following us.
"Pwede bang magpahatid sa bahay?" tanong ko sa kaniya nang ilang sandali na ang lumipas.
Tumingin siya sa akin na nakakunot ang noo at tumango
"Well, stay here I'm going to get my car"
Naglakad na siya palayo, pero hinabol ko siya. I will not just stand there and wait for him, kasi baka anytime sumulpot nanaman yung sasakyan ni Calleon.
"I'm coming with you, kasi delikado mag hintay doon, madilim at wala masyadong tao"
Tumingin siya sa akin at hindi na sumagot, nagpatuloy nalang kami mag lakad hanggang sa makarating na kami kung saan siya nag park. Binuksan niya ang shotgun seat para sa akin, sumakay ako na hindi siya tinitingnan. He closed the door and walked towards the driver's seat.
Walang nagsasalita sa amin hanggang sa makarating na kami sa bahay ko. Lumingon ako sa kaniya at nakitang seryoso lang ang kaniyang mukha.
Kahit na nasa madilim, masasabi mo pa rin na kay gandang lalaki talaga. From his chinito eyes at ang tangos ng ilong.
"Thank you Franz" hindi ko na siya hinintay na makapagsalita, binuksan ko na yung pinto at nagmamadaling lumabas.
I ran towards our gate and went inside our house. Pagkasarado ko sa pintuan, sumandal ako dito at hinawakan ang aking dibdib kung saan yung puso kong nagwawala.
Crazy heart.
