ESARET

2.Bölüm: PARAMPARÇA

2.BÖLÜM: "Her şeyini kaybeden biri artık hiç kimsesiz kalmıştı"

"Bu bölüm en derin yaralarını en sevdikleri açanlara gelsin..."

Alasya Soydan (Ablasının anlatımıyla)

Kalbimde hissettiğim o acı ve etrafımda duyduğum bütün seslerin ansızın yok olması derin bir boşluğa ve sonsuza gidiyormuşum gibi ama bir yandan gülümsüyordum çünkü kalbimi her şeyimi dünyada bırakıp bu sonsuzluğa gidiyordum. Bir tarafım anlatmayacağım kadar mutluydu onun yerine o kurşun bana gelmişti o yaşayacaktı her şeyim.. bir tarafım da öylesine mutsuz onu o adamın yanına bırakıp gidiyordum bu beni mahveden şeydi ama ne olursa olsun o çok güçlüydü dik durabilirdi bu hayatta ve o adama savaşmalıydı.

Ve o sonsuzun içinde kayboldum...

Mine Soydan

Ani hareketimle ellerimi kafama sarıp aşağı eğildim ama onu unutmuştum kurşunun ablama geleceğinin ihtimalini göz önüne sermemiştim. Bir anlığına işte bundan nefret ediyordum her şeyin bir anda olmasına tüm bu düşünceler kafama dank edince kafamı kaldırmamla onun narin vücudunu yerde kanlar içinde görmemle soyut bir şekilde bende kafamdan kurşun sıkılmıştan farkım yoktu.

Lütfen ona bir şey olmamış olsun gözlerimden bıraktığım damlalar göz pınarlarımdan akarken ellerim onun kanlı bedenine dokundu narin vücudu güçsüz ellerime değerken titriyordum tişörtünün üzerinden dokunduğum kalbi atmıyordu buna inanmayıp nabzını kontrol ettim ama ne olursa olsun nefesi kulaklarıma ulaşmıyordu.

"Hadi kalk kalk lütfen yalvarırım beni bırakma sensiz bu dünya bana ağır gelir yaşayamam hadi lütfen kalk" ağlamalarım yalvarışlarım birbirine karışırken onun cansız bedeni ellerimdeydi gözlerimi silip onu ellerimden bırakmadan çantama ulaştım içini dışarı boşaltıp yere düşen telefonumu titreyen ellerimle kavradım ambulansın numarasını aceleyle tuşlayıp buranın adresini verip telefonu ellerimden bıraktım.

Zaman geçmek bilmiyordu olmuyordu o benim titreyen ellerimde yatan cansız bedeni bana kaldıramayacağım kadar acı veriyordu ve bu acı iliklerime kadar işlemeye devam ediyordu asla ona ölümü yakıştıramıyordum benim ölmem gerekirdi ama onun değil o yaşamayı en çok hak edendi güzel gülüşü güzelliği saf sevgisi onu yaşamaya değer kılıyordu o ölmeyecekti yaşayacaktı.

Ambulansın sesi her yeri inletmişti ellerinde bir sedye ile gelmeleri git gide ellerim arasında soğuyan bedenini benden almaları kaç dakika kaç saniye arasında olmuştu bilmiyordum sadece her şeyin bir rüya olmasını diliyordum bütün bunların yaşanmamasını ve biz o alışveriş merkezinden çıkıp evimize gitmemizi ne çok diliyordum fakat ne zamanı geri sarabilirdim ve en acısı şuandan itibaren olacaklara karşı koyamazdım hayatın beni sürüklemesine izin veriyordum.

Saatlerce, dakikalarca, saniyelerce bekledim bir daha gelmeyi asla istemeyeceğim ve bu kafamı her çevirdiğim de gözümün önünde duran ameliyathane yazısından tiksinmiştim beklemekten çıldıracaktım biri çıkmıyordu o kapıdan ablan kurtuldu iyi demiyordu ama yine de ablama kavuşacağım düşüncesi beni burada beklemem için ikna ediyordu o kapıdan çıkıp ablan iyi demelerini bin ton umuta sığdırıp bekliyorum.

Ameliyathaneden çıkan doktoru görmemle bende ayağa kalktım hemen yanına gidip kafamı ona çevirdim

"Nasıl iyi demi şuan nerede onu görebilir miyim?"

"Lütfen sakin olun gelin şöyle oturun söyleyeceğim" ne oturmasından bahsediyordu hemen onu görmek istiyordum.

"Nerede o görebilir miyim"

"Sakin olun"

"Peki tamam sakinim söyleyin şimdi o nerede?"

"Bunu söylemek çok zor ama.."

"Hayır bu olamaz şaka mı yapıyorsun ona bir şey olamaz o benim her şeyim ben onsuz hiçbir şey yapamam lütfen ona bir şey olmamış olsun ben saçmalıyor olayım"

"Malesef ablanız öldü"

Ablanız öldü

Ablanız öldü

Ablanız öldü

Beynimde yankı bulan bu iki kelime onunla beraber beni de öldürmüştü çünkü insan kalbinin durduğunu hissedince ölür bazı ölümler hissetmekle oluyormuş illa nefesin kesilmesi gerekmezmiş umutla baktığı her gün güne onun için uyandığını bilmek onu umutlu olmaya sürüklerken şimdi bütün umutları gitmişti insan umutlarını kaybedince de ölürdü.

Benim kalbim durmuştu...

Benim kalbim ölmüştü

Benim kalbim paramparça olmuştu...

Ben dağılmıştım bir daha asla eskisi gibi olamayacaktım.

Her şeyini kaybeden biri artık hiç kimsesiz kalmıştı.

Bölümü beğenmeyi ve yorum yapmayı unutmayınız kendinize iyi bakın🖤