The Phantom Detective ✓

Chapter 11: The Nurse Wendy

WENDY

SUNDAY MORNING, I have nothing to do with but to stay within my comfort zone and do random stuffs. Lay down abed, watch anime, read novels, and have fun all by myself.

Those are my usual habits during weekends; hang out with my best friend, Yanji.  By these kinds of routine, I could almost forgot how I lost against Zen yesterday in fencing. The feeling of spending your entire life in a paradise...

Not until my brother knocked on the door and shouted, "Hoy, murang prinsesa! Banat-banat naman ng buto! Pumunta ka sa grocery, ubos na laman ng ref!"

"What the bloody hell?! Ikaw na bumili!"

"Ginagawa ko pa ang robotics project ko, at saka baka ma-tempt akong magpabangga sa truck! Walang magtutuloy ng genius project ko!"

"Just go die already!"

"Just go at groceries!"

"No! 'Di ba grounded ako?! Paano kung may bomber nanaman sa labas, huh?!"

Natatawa ako sa mga excuses ko. Nakakatamad kasing lumabas, pagkatapos ang gloomy pa ng panahon: umuulan at sobrang dilim ng kalangitan kahit umaga palang. Ito ang pinakamagandang pagkakataon para mag-marathon.

"Okay fine, I'm so lucky that you're a forgetful old lady whose stuffed toy are left sitting downstairs. Oh~ perfect. I wanted something to play with."

Narinig ko ang nga yabag niya papalayo sa pinto ng kwarto ko kaya napahinga ako ng malalim at napangiti. Sa wakas, wala nang istorbo- Tumingin-tingin ako sa paligid ng kwarto ko. Mula sa isang sulok papunta sa kabila, wala naman akong napapansing kakaiba.

Ibinalik ko ang tuon ko sa smartphone ko at nagpatuloy sa panonood. Stuffed toy, he said? Is he referring to my Hatsune Miku? Oh well, I don't—

Natagpuan ko nalang ang sarili ko na magmamadaling bumaba sa sala at sobrang kinakabahan. No, no no, not my Miku! Don't burn my Miku, you devil!

"Ohohoho, look at the cheap princess," sabi ni kuya at nakasuot ng nakakaasar na ngiti. Hawak-hawak niya sa paa ang Miku ko at may hawak na lighter. Screw him!

Binigyan niya ako ng sapat na pera at saka naman ako bumaba ng hagdan pababa sa Baker Street Cafè. Sinalubong ako ni Irene na may malapad na ngiti sa labi. Hindi niya suot ang deerstalker cap niya kaya kitang-kita mo talaga ang pagka-blond ng buhok niya.

"Good morning, Wendy. Kumusta ka na?"

"Hm, never been better. Ikaw?"

"I'm fine as the fine weather today," she answered with a broken smile kaya napatingin ako sa glass wall. Malungkot at umiiyak ang langit. Fine weather, huh?

"Oh, get well soon," sabi ko at lumabas na ng cafè. Did I sound a bit obnoxious? I care less about their problems. Matanda niya na kaya sa tingin ko ay hindi niya na kailangan ang tulong ng isang teenager na katulad ko.

Besides, nand'yan naman ang ka-workmates niya na tinuturing siyang pamilya. Baka makabigat lang ang presence ko.

Binuksan ko ang payong at ipinanggalang iyon sa bawat patak ng ulan habang naglalakad ako sa daan. Walang masyadong tao sa paligid at mga sasakyan lang makikita mo sa daan.

Hindi ako binigyan ng magaling kong kuya ng pamasahe para sa taxi kaya naglalakad ako ngayon. Hindi naman kasi kalayuan ang grocery store so my weak limbs will make it.

Napadaan ako sa Ranshin Park at napahinto nang may makita akong lalaking naliligo ata sa ulan. He has no coat or umbrella to cover himself from the rain; he's soaking wet.