~LANETLİ EV~ (TAMAMLANDI)

*YENİ EVİMİZ*

Güzel bir günde yeni bir eve çıkıyoruz. Bütün eşyalarımı toplayıp nakliyicilere verip arabamla yola koyulmuştuk. Yalnızdım. Kimsem yoktu. Annem,Babam ne bir kardeşim bile yoktu. Hepsi bir trafik kazasında ölmüştü. Ne kadar çabasalarda doktorlar bile kurtaramamıştı. Aralarında tek ben kurtulmuştum.

Ama herşeyden en önemlisi iyi bir dostum Mia vardı. Bana sahip çıkan tek o kalmıştı. Onun ailesi yurt dışında yaşıyordu. Bizde yeni bir eve çıkcaktık. Eve yolumuz az kalmıştı. Önümüzde nakliyiceler eşyalarımızı götürürken bizde onların tam arkasından gidiyorduk.

Uzun bir yoldan sonra varmıştık.
Ev dışardan ürkütücü görünüyordu. Ama gayet büyük ve güzeldi. Nakliyiceler eşyalarımızı içeriye taşırken bizde etrafa bakınıyorduk. Sesiz ve ıssız bir yerdeydik. Yanımızda bir komşu bile yoktu.
"Mia sence burası biraz tuhaf değil mi?"diye sordum.
"Merak etme Lena gayet iyi baksana kimse bizi rahatsız edemez o adamda seni rahatsız edemiyecek öyle değil mi?"diye rahatlatmaya çalıştı.

Çokta başarılıydı. Rahatlamıştım. Eski bir sevgilim vardı. Beni sürekli rahatsız ediyordu. Bende ayrılmaya karar verince çok sinirlendi. Aslında bu eve taşınma bir nedende buydu."Evet haklısın hadi gel içeriye geçelim"dedim. O da tamam dedi. Nakliyiciler işini bitirip gidiyordu. Bizde teşekkürler edip paralarını verdik ve yolladık.

İçeriside dışarı kadar ürkütücü görünüyordu. Ama gayet güzel bir yerdi. "Mia sen odana git ve yerleş bende yerleşeyim. Sonra yemek yeriz ve evi biraz daha gezeriz dedim. O da tamam dedi. Ve odamıza ayrıldık. Odama girdim ilk anda negatif bir his aldım. Birden kalbim hızlıca atmaya başladı. Neden böyle bir hisse kapıldığımı analamdım. Kıyafetlerimi dolaba koyuyordum. Aşağıya inecektim derken kapıyı kapatırken çocuk gülüşme sesi ve ayak sesleri duydum. Bir anda irkildim. Hemen kapıyı açıp ne olduğunu bakmaya çalıştım. Fakat hiç kimse hiç birşey yoktu. Gözümü avuşturdum. Aslında pekte umursamadım. Sanırım psikololjik olduğunu düşünerek aşağıya indim. Mia'yaya "odana yerleştin mi?" diye sordum. O da "evet" dedi. Yemek yedik ve sonra evi gezinmeye başladık. Hâlâ içimde bir sıkıntı vardı. Sanki birşey beni sıkıyordu. Bir odaya girdik eski sahiplarin eşyası vardı. Aralarında birde oyuncak bebek vardı. Eski ve çokta korkunç görüntüsü vardı.

Mia arkadaşım böyle eski bebeklerden koleksiyon yapardı. Onuda yanına almak istiyordu. Ben bunun iyi bir fikir olduğunu düşünmüyordum. Ama Mia çok beğendiği için bir şey diymedim. Oyuncak bebeğin gözleri simsiyah saçları küt ve siyahtı. 40cm boyu elbisesi beyaz ve ayaklarına kadardı. "Adını kukki olsun"dedi Mia. Sevinci gözlerinden okunuyordu. Onu böyle görünce bebeği daha yakından baktım. Bir anda beni geriye attı. Ne olduğun anlamadım. Bu evde ve bu bebekte birşeyler hissediyordum.
Fakat Mia böyle düşünmüyor hatta bu eve ve bebeğe daha çok bağlanıyordu.

Akşam olmuştu. Biraz televizyonun karşısında şekerler,mısır yiyip gülüşüyorduk. Eğlenceli vakit geçiriyorduk. Yanımızda kukki vardı. Mutfaktan bir ses geldi ve irkildik. Hemen ne olduğuna bakmaya gittik. Evde bir hırsız olduğunu düşünüyorduk. Fakat evde bizden başkası yoktu. Bir tane bardak kırılmıştı. Nasıl kırıldı ki daha bardak bile çıkartmadık. Neyse hadi artık yatalım. Bugün çok yorulmuştuk. Mia ve ben odalarımıza ayrıldık.