Weasley story

Hoofdstuk 1 - het ministerie

Ik loop door de eindeloze gangen van het ministerie naar het kantoor van mijn baas. Ik trek mijn das goed en klop zacht op de deur. Even blijft het stil. Zou hij het gehoord hebben? Na een paar extra seconden hoor ik, "Kom maar binnen!" Ik open de deur en wandel naar binnen. "Ah Scarlett, fijn jou hier te zien." Lacht Percy. Ik ga voor hem zitten en hij schrijft nog even het laatste beetje op het perkament.

"Ik heb je geroepen omdat ik een klusje heb voor je, er komt zometeen een man hierheen, hij verwacht mij maar ik kan hem gewoon nog even niet onder ogen komen. Kan jij hem helpen?" Vraagt Percy zo onschuldig mogelijk.

"Waarom wilt u hem niet spreken?" Vraag ik zacht. Hij kijkt naar de grond en slikt even. "Omdat het mijn vader is en ik niet echt meer in het goede daglicht sta bij mijn familie." Antwoord Percy.

"Geloof me Percy, ik heb problemen met mijn familie en als een van mijn ouders mij zouden willen spreken zou ik niet twijfelen." Antwoord ik vriendelijk. Hij kijkt me aan en knikt.

"Je hebt gelijk Scarlett, bedankt." Antwoord Percy met een glimlach. "Blijf je wel hier?" Vervolgt hij en ik knik. Er word op de deur geklopt en hij kijkt me nerveus aan. Ik sta op en ga naast hem staan. Ik leg mijn hand vriendelijk op zijn schouder en hij kalmeert.

"Kom maar binnen." Roept Percy met trillende stem. Een man met rood haar komt binnen, hij sluit de deur achter zich en gaat voor Percy zitten. Hij heeft een vriendelijke glimlach op zijn gezicht en ik haal de hand van Percy's schouder.

"Dus over het beleid van de internationale toven..." hij word onderbroken door zijn vader. "Percy we weten allebei dat ik hier niet ben voor een bespreking." Zegt de man waardoor ik grinnik. "En wie mag jij dan wel zijn?" Vraagt de man vriendelijk. "Scarlett Willows, aangenaam meneer." Antwoord ik.

"Zeg maar Arthur." Lacht de man en schud men hand. "Ze is men assistente pap." Zegt Percy nogsteeds nerveus. "Oh, Percy het is bijna kerst en mama zou het geweldig vinden als je langskwam." Zegt Arthur en ik glimlach. Percy zet zijn denk gezicht op.

"Kom op Percy, ga dan akkoord. Je krijgt deze kans niet altijd en fouten maken is menselijk, dus wees moedig genoeg die fouten op te lossen." Zeg ik. Hij glimlacht. "Jij bent intelligent Scarlett, wat ga jij doen met kerstmis?" Vraagt Arthur vrolijk.

"Oh ik denk dat ik uh..." tja nog niet over nagedacht. Naar men familie gaan is een no go, ik ben verhuisd van Noord Amerika naar Engeland juist omdat ze me niet meer wouden zien. Ik laat men hoofd hangen.

"Gaat het wel?" Vraagt Arthur vriendelijk. Ik knik. "Zou je kerst bij ons willen vieren? Ik bedoel het is zeker geen probleem." Antwoord Arthur. "Alleen als jij gaat Percy." Lach ik. "Ok goed, ik kom." Zegt Percy en Arthur straalt.

"Dan zie ik jullie morgen bij de burrow." Lacht Arthur en staat recht. Wanneer hij het kantoor uit is kijkt Percy me dankbaar aan. "Dankjewel Scarlett, zonder jou had ik niet eens tegen hem durven praten." Zegt Percy lief.

Die avond sta ik in mijn appartement en zoek ik een outfit uit. Als ik een hele familie leer kennen dan maar mooi uit zien. Ik trek een jurkje uit men kast en hang hem over mijn stoel.

-Arthur POV-

Ik loop mijn huis is en ga aan tafel bij de hele familie zitten. "Nou pap, hoe heeft Percy je deze keer afgewezen?" Vraagt Bill begrijpend. "Niet."'antwoord ik en iedereen kijkt me verbaasd aan.

"Percy had een assistente, Scarlett heette ze volgens mij en zij heeft hem aangemoedigd te komen morgen, alleen toen ik dat meisje vroeg wat zij ging doen met kerst leek ze verschrikkelijk droevig dus heb ik haar ook uitgenodigd." Lach ik.

"Hoe meer zielen hoe vrolijker." Lacht Molly en zoent me. "Is ze mooi?" Vraagt Fred meteen en ik kijk hem bedenkelijk aan. "Dat meisje zal het nog moeilijk krijgen." Lacht Ginny.

"Ze is duidelijk Amerikaans, dat hoorde je aan haar accent." Antwoord ik. "Misschien heeft ze wel oog voor roodharige sukkels." Lacht Ginny kijkend naar haar twee oudere broers. Iedereen begint te lachen.