Weasley story

Hoofdstuk 4 - Amanda Willows

-Scarlett POV-

We verschijnselen naar de burrow en iedereen kijkt me aan. "Ik ben blij dat je in orde bent kindje." Zegt Molly tegen me. "Waarom zou ik dat niet zijn?" Vraag ik verwart. Ze toont me de opengescheurde envelop en verwijst dat ik moet gaan zitten.

"Je krijgt brieven van je familie, en je hebt ons niks verteld?" Vraagt Molly op een strenge maar angstige toon. "Ja, ik negeer ze gewoon, wat willen ze doen? Me vermoorden? Nou ze doen maar ben ik meteen van hun gezeur af." Antwoord ik.

Molly toont me de brief en ik lees hem. "Oh iemand anders vermoorden." Antwoord ik verslagen. Dit was het dan, ik kan onmogelijk iemand anders voor me laten sterven, ik word een death eater en zal mensen moeten vermoorden. Er rolt een traan van mijn wang en Molly omhelst me zacht.

"Ach lieverd, je komt hier wel uit." Zegt ze gerust stellend. "Hoe dan? Ik laat ze niet anderen voor me vermoorden." Antwoord ik. "Der moet vast een oplossing zijn." Zegt Ginny maar ik schud mijn hoofd. "Je kent men familie niet." Antwoord ik.

"En dan te bedenken dat ik bang was voor de mijne." Zegt Percy en dat maakt me lachen. "Zie in alles is iets positiefs." Lacht Arthur in een poging me op te vrolijken. Ik zie George me opnieuw aanstaren maar hij blijft stil. Waarom? Heb ik iets verkeerds gedaan? Of is hij nu eenmaal zo?

"Goed ik denk dat het verstandig is geen overhaaste beslissingen te maken. Misschien kunnen we der wat aan doen." Zegt Molly troostend. "We?" Vraag ik verbaasd. "Ja we, je bent aardig en ik laat niet zomaar iemand dat kapot maken." Zegt Molly.

Ara vliegt terug binnen en dropt opnieuw een brief op men schoot. Ik open de envelop, Ara vliegt terug naar buiten en ik lees de brief. "Hardop asjeblieft." Zegt Molly die me streng aanstaart. "Ik weet niet wat enger is, Molly of men familie." Antwoord ik wat de meeste aan de tafel laat grinniken.

Scarlett,
Zo te zien heb je een leuke roodharige familie bij je die je gaan proberen te helpen. We weten waar je bent, we zien je en je kan twee dingen doen. Naar buiten komen en je overgeven of binnen blijven en de hele familie in gevaar brengen. Aan jou de keus."

Ik kijk op zonder wat te zeggen sta ik op en wil naar buiten lopen. "Asjeblieft lieverd doe het niet." Zegt Molly. "Ik heb geen keuze, ik laat jullie niet opdraaien voor mijn fouten." Antwoord ik. Met een hand op de deurknop voel ik een hand die men onderarm vastpakt. Als ik me omdraai zie ik tot mijn verbazing George.

"Ga niet, asjeblieft." Fluistert hij smekend. "En wat maakt jou dat uit?" Vraag ik. "Asjeblieft?" Vraagt hij nog een keer maar ik ruk me uit zijn greep en loop de deur uit. Ik zie Amanda men oudere zus al voor me staan. "Duidelijk de goeie keuze, maar ik ga eerlijk zijn, we willen je helemaal niet als death eater." Zegt ze grijnzend. Ondertussen is de hele familie voor hun deur gaan staan om te kijken.

"Wat wil je dan wel van me?" Vraag ik proberend men angst voor dit mens onder controle te houden. "Jou straffen." Lacht Amanda en ze heft haar stok. "Crucio!" Roept ze en ik voel een helse pijn in mijn lichaam trekken. Ik val op mijn knieën en voel de pijn door mijn botten branden. Ik hoor iemand een andere vloek uitspreken en daarbij verdwijnt Amanda en val ik op de grond. Mijn lichaam stuiptrekt nog na en ik val weg.

Ik open men ogen en hoor een jongensstem roepen: "Mam, ze word wakker!" Ik kijk op en zie dat Molly over de leuning van de bank kijkt en glimlacht. Een sterke jongenshand wrijft zacht over mijn voorhoofd en ik draai men hoofd lichtjes. Ik kijk in de choco bruine ogen van George. Met zijn andere hand houd hij een van mijn handen vast.

"Gaat het lieverd?" Vraagt Molly op een moederlijke toon. "Ja hoor." Krast men stem. George glimlacht naar me en dan hoor ik de andere. "Niks meer gezien mam, ze is vast weg." Zegt Ginny. "Ze is wakker." Zegt Molly en George laat me los. Hij gaat rechtstaan en de anderen komen naar me toe.

"Dus hoe voelt de cruciatus vloek?" Vraagt Ron maar hij word tegen zijn arm gemept door Hermione en Harry. "Pijnlijk." Antwoord ik. Ginny trekt me recht en ik kijk rond. "En waar was dat überhaupt voor, en wie was dat meisje?" Vraagt Fred nogal nerveus.

"Volgens mij als straf dat ik het afgelopen jaar ze zo hard genegeerd heb en dat meisje was Amanda, ze is men twee jaar oudere zus." Antwoord ik. "Jij blijft vandaag maar, je gaat niet onbeschermd naar huis." Antwoord Molly na een tijdje om de stilte te doorbreken. Ik probeer er niet eens tegenin te gaan.

Die avond lig ik in Ginny's kamer en denk ik aan het moment dat ik wakker werd. Ik keek George aan en hij had mijn hand vast. Hij wreef over men hoofd. Hij wou me tegenhouden om niet naar buiten te gaan maar waarom? Hij had niks eerder tegen me gezegd en dan zo te beginnen?

-George POV-

Ik lig op bed en denk aan het moment dat we buiten stonden.

"Wat wil je dan wel van me?"  Vraagt Scarlett met een trillende stem, duidelijk van angst. "Jou straffen." Antwoord de vrouw en heft haar stok vervolgt met: "Crucio!"  Ze valt op haar knieën. Ik kan niet blijven kijken hoe zij pijn leid en pak mijn stok. Ik richt het op de vrouw en schreeuw: "Stupify!" En ze vliegt naar achteren. Ze verschijnselt weg en ik ren naar Scarlett.

Ze ligt bewusteloos op de grond en ik hef haar op. "Leg haar op de zetel." Zegt mam bezorgd en ik doe wat ze me zegt. "Wij gaan kijken of ze hier nog ergens is." Zegt Bill en iedereen behalve ik en mam gaat naar buiten. Ik hou haar hand vast en kijk haar aan. Ze is prachtig.

Had ik wat anders moeten doen? Had ik wat anders kunnen doen? Het doet pijn als ik eraan terug denk. Al ligt ze nu veilig en wel in het bed in Ginny's kamer doet de gedachte dat ze pijnleed wel pijn. En waarom ik ken haar niet, verwisselde enkele loze woorden met haar maar toch voelt het zo misselijk makend.