Weasley story

Hoofdstuk 6 - de moord

-Algemeen POV-

Iedereen in de burrow kijkt Percy verbaasd aan als het blijkt dat George gisteren helemaal niet is terug gekomen van zijn bezoek aan Ana. "Waar is hij?" Vraagt Fred achterdochtig. "Bij Ana?" Liegt Percy zwakjes. "Nee, ik geloof je niet." Zegt Ron.

"Bij Scarlett, hij kon haar niet alleen laten." Antwoord Percy beschaamd. "Breng ons der nu heen." Zegt Molly en met zen allen verschijnselen ze naar het huis. Ze kloppen op de deur en Dopje opent hem. "Goeiemorgen, mensen." Antwoord hij.

"Hallo, is Scarlett hier? En is George er ook?" Vraagt Molly vriendelijk. "Oh ja, gisteren kwam de roodharige knappe jongen binnen en at hij bij ons." Zegt Dopje lief en laat ze binnen. "En waar zijn ze nu?" Vraagt Bill met een glimlach.

"Ze slapen nog, twee verschillende kamers maar toen Scarlett vannacht een vrede nachtmerrie had die haar wakker liet gillen ging George bij haar liggen." Antwoord Dopje en ze gaan zitten aan de grote tafel. "Willen jullie iets drinken?" Vraagt Dopje en geeft hen allemaal wat lekkers. "Dus dit is een muggle TV?" Vraagt Arthur en luistert naar Dopje die het hem uitlegt.

-Scarlett POV-

Ik word wakker en zie George naar me kijken. Ik lig nogsteeds in zijn warme armen. "Goeiemorgen Scar." Zegt hij met een ochtendstem en glimlacht. We staan beide op en lopen de trap af. We komen de eetkamer in en schrikken van zijn familie.

"Mam, pap? Wat doen jullie allemaal hier?" Vraagt George verrast. "Jouw zoeken. Hoe haal je het in je hoofd om te liegen dat je naar Ana ging?" Vraagt Molly streng. "Nou ik wist dat jullie achter me aan zouden komen als ik had gezegd dat ik hier was." Antwoord George.

"Is dit een slecht moment om te zeggen dat Dopje Dobby heeft uitgenodigd?" Vraagt Dopje onschuldig. "Nee je weet dat Dobby altijd welkom is." Antwoord ik en Dobby vliegt me in de armen. "Scarlett!" Roept hij en ziet Harry. Hij omhelst hem ook. "Zo druk is men huis nog nooit geweest." Lach ik zacht.

George staart me aan met een glimlach. "Nou we weten waar je bent kunnen we gaan." Zegt Arthur. "Maar gaat George dan niet mee?" Vraagt Ginny. "Ik blijf hier, als Scarlett dat niet erg vind?" Vraagt hij zacht. Ik schud men hoofd en zijn familie vertrekt.

"Waarom wilde je hier blijven?" Vraag ik starend in zijn ogen. "Omdat ik bang ben dat je iets overkomt." Antwoord George serieus. "En wat als jou iets over komt? Dan kan ik je familie niet meer onder ogen komen." Antwoord ik. "Komt wel goed." Zegt George. Zijn blik dwaalt af naar mijn lippen.

"Dobby en Dopje hebben ontbijt gemaakt!" Roept Dopje en we lachen en gaan bij ze zitten. "Bedankt jongens, heel lekker." Zeg ik en ze glimlachen trots. Na het ontbijt zitten George en ik in de voortuin. Hij kijkt me aan en glimlacht. "Je red het allemaal zelf wel he?" Vraagt die terwijl hij gaat liggen.

"Ja, ik wil je gewoon niet in gevaar brengen." Antwoord ik en ga ook liggen. "Maar wat als er nou iets gebeurd?" Vraagt hij slikkend. "Dan kan jij er niks aan veranderen." Antwoord ik. Hij knikt. "Wat is er?" Vraag ik hem verbaasd.

"Tis gewoon, ik heb een sterk gevoel dat je iets zal overkomen." Antwoord George. "Als dat gebeurd dan zal ik vechten." Zeg ik op een zelfverzekerde toon. "Weet je dat zeker?" Vraag hij en ik knik. We gaan terug recht staan en hij omhelst me nog een laatste keer. Hij verschijnselt weg en ik ga naar binnen.

"Oh is George weg?" Vraagt Dopje iets wat droevig. Ik knik kort en ga op de trap zitten. "Als u het zo erg vind, waarom liet u hem dan gaan?" Vraagt Dopje als hij naast me gaat zitten. "Omdat ik van hem hou, en hem niet kan zien sterven." Antwoord ik zacht. Mijn tranen rollen over mijn wangen. Zachtjes snik ik en Dopje legt zijn hand op men rug en omhelst me zacht.

-George POV-

Ik kom thuis aan en ga zonder een woord te zeggen naar men kamer. Ze wou me daar niet om me te beschermen. Maar ik wil haar niet laten gaan.

Een paar dagen later

Ik en de hele familie staan voor Scarlett's huis om haar te vragen of ze naar Bill's bruiloft wil komen op het einde van het schooljaar en om haar opnieuw te zien. We kloppen op de deur maar niemand opent.

"Misschien is niemand thuis?" Vraagt Charlie maar ik open de deur gewoon. Overal liggen dingen kapot op de grond en zien we spullen in het rond. "Scarlett!" Schreeuw ik maar geen antwoord. Ik ren de trap op en open haar slaapkamerdeur waar ook alles overhoop ligt. "George!" Roept mam en ik ren terug naar beneden.

Ik ren de keuken in en zie Dopje dood op de grond liggen. "Ze is hier niet." Zegt Bill angstig. Ik val op men knieën en tranen vormen mijn ogen. "Het is mijn schuld, ik heb der alleen gelaten." Zeg ik en iedereen kijkt me aan. "Dit is jou schuld niet." Zegt Fred maar het boeit me niet. We verschijnselen terug maar ik kan geen woorden vinden.

Ze is dood, moet wel en dat is mijn schuld. Ik loop te ijsberen door mijn kamer en Fred komt in de deuropening staan. "Dude, het is niet jou schuld." Zegt hij en omhelst me maar het voelt wel alsof het mijn schuld is. Het doet pijn en ik heb haar nooit verteld dat ik haar leuk vind.