𝘴𝘤𝘦𝘯𝘦𝘳𝘺. -𝘵𝘴𝘶𝘬𝘬𝘪𝘺𝘢𝘮𝘢 ✓

5 Şubat 1943

Uyarı: Ölüm, şiddet sizi rahatsız ediyorsa lütfen okumayın.

Kei 1 aydır yanlış bir karar vermemek için tekrar tekrar düşünüyor ve elindeki seçenekleri tartıyordu.

1 aylık süreç içerisinde babası kendisini göstermiş ve onu Tadashi ile açıkça tehdit etmişti. Ya babasıyla gidecek ve şu an tahmin bile edemediği olaylarla yüzleşecek, Tadashi'yi bir daha asla göremeyecekti ya da kaçacaktı. Tadashi ile birlikte kaçamazdı. Almanya'ya kaçabilirlerdi en fazla ve Tadashi'nin her geçen gün hassaslaşan kalbi, zihni bunu kaldıramazdı.

Birkaç aydır Tadashi çok tuhaf davranıyordu. Bazen gece yarısı uyanıp hıçkırarak ağlıyor ve her yerin kan olduğunu söylüyor, bazense saatlerce kendi kendine mırıldanıyor ve çok neşeli davranıyordu sanki kendisini bambaşka bir dünyaya kapatmış gibi. Tadashi'nin burada kalması gerekiyordu. Bir süredir biriktirdiği para, sevgilisini kendisi dönünceye kadar idare ederdi. Ayrıca askerlerin ve babasının derdi Tadashi ile değil, onunlaydı. Babası askerlerin dikkatini üzerlerine çekerken Tadashi'yi değil, Kei'yi hedef almıştı. 

Seçeneği yoktu, gitmek zorundaydı. Sevgilisinin burada kalacağını ve eğer planlarının aksine bir şey gelişmezse onu bekleyeceğini biliyordu. Birkaç ay dayanmalılardı sadece, birkaç ay dayanırlarsa her şey çözülecekti. Babası, Kei'nin Tadashi olmadan hiçbir yere gidemeyeceğini biliyordu bu yüzden geride kalan Tadashi'den şüphelenmezdi. Kei'yi tekrar aradığında ikisini de bulamamış olacaktı ve sınırlı maddiyatı da bunu destekleyecek, onu aramaktan vazgeçirecekti. Birkaç ay ortada olmadığında askerlerin de dikkatleri üzerinden çekilirdi, öldüğünü düşünürlerdi muhtemelen. Sonrasında da sevgilisiyle kavuşurdu.

Yine 3 yıl önce kaçmak için kullandığı çantasına ufak tefek ihtiyaçlarını yerleştirip hazırlanırken Tadashi'nin dün giydiği, kokusunun üzerinde olduğu gömleği de çantasına yerleştirdi. Hazırlandıktan sonra üzerini değiştirdi ve yeniden yatağa uzandı, güneş doğana kadar bekleyebilirdi. Şu an huzurlu bir uykuda olan sevgilisini bir süreliğine son kez görebilecekti, olabildiğince tadını çıkarmalıydı bu dakikaların. Kei, uzun süredir ilk defa gözlerinin yandığını hissetti. Neden bu yüzyılda doğmaları gerekmişti? Neden birkaç yıl sonra doğup tanışmamıştı sevdiğiyle? Bazen beş yaşındaki çocuklar gibi ciğeri yırtılırcasına ağlamak ve sadece bir şeyleri kırmak istiyordu. Çocukken birlikte kurdukları hayallerle şu an kurdukları, kurmaya çalıştıkları, hayallerin karşılaştırılması can yakıcıydı. Artık ikisi birlikte, huzurlu yaşamak istiyordu sadece. Küçükken kurdukları hayallerde zengin oluyorlar ve birlikte dünyayı geziyorlardı. Tadashi en çok İngiltere'yi, Kei ise Fransa'yı merak ediyordu çocukken. Beş ve altı yaşlarındaki hallerine şu anki hayatlarını anlatsalardı Kei yaşamak istemeyeceğini düşündü.

Gün doğarken yataktan doğruldu ve bir kağıt parçasına özenli yazısıyla Tadashi'ye olayları açıklayan bir not bırakmaya karar verdi. En azından bunu yapabilirdi sevdiğine. Masanın başına otururken oyalandığını fark etti, gitmek istemiyordu. Tadashi'den ayrılmak istemiyordu.

"Biliyorsun, hislerimi ifade etmekte pek iyi değilim ama beni anlayacağını umuyorum.

Sabah kalktığında yanında olamayacağım, bir süreliğine tek başına uyuman ve tek başına uyanman gerekecek. İkimiz için de bunun cehennem azabından farksız olduğunun bilincindeyim ama senin aksine ben çok dikkat çektim. Babam bizi buldu Tadashi ve beni seninle, askerlerle tehdit ediyor. Seni bunun içine sürükleyemem, bu yüzden bir süreliğine başka bir şehirde olacağım. Döneceğime söz veriyorum, beni burada bekle sadece. Biriktirdiğim parayı sana bırakıyorum bu yüzden olabildiğince odamızdan çıkma, olabildiğince beni bekle. Beni affedebilir misin bilmiyorum ama bana güveneceğini biliyorum. Gerekirse seni bulmak için karış karış dünyanın her yerini gezeceğim Tadashi. Sadece biraz, kısa bir süreliğine ayrılmamız gerekiyor.