Ellerim terlemişti. Telaşıma anlam veremiyordum. Neydi bu telaş neydi bu heyecan.
"Sevgilim~"
Biri sesleniyor ama ama o kişi ben olamam.
"Sevgilim~"
Hayır çok uzak. Seni kaybediyorum.
"Hayır uzak değil tam arkandayım sevgilim~"
Arkamı döndüm. Ve o güzel yüzü ile karşılaştım.
-Sen sen kimsin?
"Hadi ama sevgilim! Neden böyle davranıyorsun!?"
Sinirlenmişti. Kibardı ilkten ama şuan hiçte öyle değildi. Kolumu tuttu. Elleri çok sıcaktı çok fazla...
-Ah kolum!
Hemen elini çekti.
"Özür dilerim özür dilerim. İyi misin sevgilim?"
-Sen kimsin?
"Yine geleceğim sevgilim bul beni...."
Nefes nefese kalkmıştım. Böyle birşeyi ilk defa yaşıyordum. Bu çok gerçekçiydi. Sanki gerçekten yaşamıştım. Yorganımı çekeceğim sırada koluma çok keskin bir sancı girmişti. Koluma baktığımda yanık izini gördüm. Ve parmak izleri... Sanırım bu rüya gerçekti ama ama nasıl? Uhh sanırım bunları düşünmemeliydim. Tekrar yattım. Yattım ama uyuyamadın ki. Düşünmeyeceğim dedim ama bütün gece aklımdan çıkmadı. Yüzü çok güzeldi. Kusursuz...
Hava aydınlanıyordu yavaş yavaş. Gördüğüm neredeyse herşey bana rüyamı hatırlatıyordu. Ne kadar unutmaya çalışsam da nafile. Olmuyordu. Onu o kusursuz yüzünü yumuşak sesini ve ateşten ellerini. Unutamıyordum. Kalktım lavaboya gittim ve elimi yüzümü yıkadım. Göz altlarık hafif kızarmıştı. Umarım sadece kızarıkla kalırdı. Ah kendimi tanıtmayı unuttum. Ben Byun A-cha (eçça yada eçha diye okunuyor) . 23 yaşındayım. Okumuyorum işim falan da yok. Ailem de yok. Ailemden miras kalan ev araba ve büyük miktar para ile geçiniyorum. Anne babamı kaybetmem değil de kardeşimi kaybetmem travma yaşatmıştı bana. Yalnız başıma koskoca villada kalakalmıştım. Kimsem yoktu. Ne bir arkadaş ne bir akraba. Kimse! Ama biliyor musunuz hiç sorun değildi. İstediğim zaman dışarıya çıkıp istediğim kadar geziyordum. Sanırım bugün de çıkıp biraz bugünü unutmam lazımdı. Tabi unutabilirsem...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Üstümü giyindim ve çıktım. Kapıyı kilitleyip arabama bindim. Yani en azından artık benimdi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Büyük bir alışveriş merkezine geldim. Doya doya alışveriş yapmak istiyordum. Uzun bir süre yani yaklaşık 3.5 saat sonra çıktım AVM'den. Aldıklarımı arabaya yerleştirdim. Hala aklımdaydı. Sanırım sonraki durak sahil olacaktı. Bayağı geç olmuştu çünkü. Belki gün batımını izlerdim. Işıklara geldiğimde kırmızının yandığını gördüm ve durdum. Önümden geçen yayalara bakıyordum. Ah bir dakika! O o ama ama nasıl sen gerçek misin?
Ehm bu hikaye rüyalarımdan çıkageldi. Umarım beğenirsiniz vote atmayı ve yorum yapmayı unutmayın! Sizleri seviyorum bye!
