TUTSAK (BİTTİ)

Cehennemine hoş geldin

Hayatın neresinde olursak olalım, hayat hiç bir zaman adil davranmıyor.
Bunu en iyi ben bilirim.Yaşadıklarım kolay değil biliyorum.Ama ben buna rağmen hep dik durdum,güçlü oldum.İnsanların dediklerini umursayan olmadım.Eminim ki çevremdekilerin sözünü dinleseydim şuan bulunduğum noktaya gelemezdim.

Ben Masal Korkmaz.Herşeye rağmen güçlü duran kız.

Ailemi iki yıl önce trafik kazasında kaybettim.Ben anneme mi babama mı üzülüceğimi bilemedim.Ben ilk defa o zaman insanın darbe almadan canının yanabileceğini öğrendim.

Ben göz yaşlarımda boğulurken akrabalarım şirketi kendi üzerlerine devralmak için kavga ediyordu.İnsanları tanımlama mı isterseniz gözleri paradan başka bir şey görmeyen aptal yaratıklar derim.

Ailemi kaybettikten sonra bu hayatta benim için bir tek abim kaldı.Geriye kalan kim varsa sildim hayatımdan.Hayat ne kadar da garip  şimdi unutmak istediğim insanlar bir zamanlar beni mutluluktan öldürücekti.
Abimle gün içerisinde neredeyse 2-3 saat görüşebiliyoruz.Babam öldükten sonra şirketteki tüm işleri üstlenmişti.Akrabalarımız şirketi almak için birbiriyle kavga ederken abim onlara bırakmayıp herşeyi üstlenmişti.Çünkü biliyorduk akrabalarımızdan biri çıkıp şirketi alsaydı ertesi gün biz onlar için yabancı olucaktık.

Kafamı kaldırıp yağan yağmura baktım.Yoldaki herkes yağmurdan kaçarken  ben durmuş yağmuru izliyordum.Seviyorum ,insanlardan farklı olmayı seviyorum.İnsanların bilmediği güzellikleri ,huzuru hissetmeyi seviyorum.Evet yağmur benim huzurum.Nedensizce yağmur yağdığı zamanlar kendimi iyi hissediyorum.

Ağır adımlarla yakınlarda bulunan bir parka ilerledim.
Bankların ıslak olmasını umursamadan oturdum.
Kimsenin olmaması beni mutlu etmişti. İnsanlar hareketlerimden dolayı beni bir ruh gibi görüyor.Dediklerine göre bir ruh misali hareket ediyormuşum,ailemi kaybettikten sonra duygum kalmamış gibiymişim.Yanlarından geçtiğim insanların saçma yorumlarını duymaktan bıktım.Ne kadar umursamamaya çalışsamda bende farkındayım bunun.Daha 20 yaşında olmama rağmen hayattan soğumuş bir ifadem vardı.Son iki sene içinde en son ne zaman güldüğümü bile hatırlamıyorum.

Saat kaç oldu?Ne zamandır burdayım?Bilmiyorum.Tek bildiğim titreyerek sırılsıklam olmuş bir halde oturuyorum.

Otuduğum yerden yavaşça kalkıp eve doğru yürümeye başladım.
Sokağı dönmemle siyah bir arabanın önümde durması bir oldu.İçinden takım elbiseli adamlar çıkarken bir an önce buradan gitmem gerektiğini düşünerek arkamı dönüp koşmaya başladım.Kolumu bir elin tutmasıyla çığlık attım.

—Ne istiyodunuz be-

Cümlemi tamamlayamadan kolumda hissetdiğim iğneyle başım dönmeye başladı.Ne oluyor  ne istiyorlar benden bilmiyorum.
İğnenin içinde ne vardı bilmiyorum ama etkisini göstermiş olucak ki bedenim uyuşmaya başladı.Gözlerim açıktı ama bağıramıyordum.Sanki görünmez eller vardı ve benim bağırmama hareket etmeme engel oluyordu.

Beni kucaklayıp arabaya bindirdiklerinde gözlerim kapanmadan önce tek hatırladığım adamın telefon konuşmasıydı.

—Abi kızı getiriyoruz.

Gözlerimi açtığımda başımın feci derecede ağrımasıyla yüzümü buruşturdum.
Nerdeydim ben?
Bulunduğum odaya göz attığımda harabeydi.Eski tahtalar bir masa ve yattığım yatak dışında hiç bir şey yoktu.

Yataktan kalkmaya yeltendiğim sırada bileğimin acısıyla inledim.
Kelepçe mi?
Ben nerdeyim?Beni buraya kim getirdi?Benden ne istiyorlar?
Göz yaşlarım yüzümdeki yerini alırken kelepçeden kurtulmak için yol arıyordum.Açılmıyordu.Bileklerimde oluşan çizikleri umursamadan kelepçeyi çıkarmaya çalıştım.Ama olmuyordu.

O anda kapı açıldığında içeri benden bir kaç yaş büyük gibi duran bir adam girdi.

—Kimsiniz siz, ne istiyorsunuz benden,Burası neresi?

Bana gülerek verdiği cevap tüm bedenimin korkudan titremesine yetmişti.

—Cehennemine hoş geldin.

---------------------------------

Merhaba ilk bölümle karşınızdayım.Ne kadar heyecanlıyım anlatamam.İlk bölümde biraz karakterimizin hayatından bahsetmek istedim.Olaylar gizemler diğer bölümlerde gelicekVe diğer bölümler daha uzun olucak.
Kendinize iyi bakın.💞💞