Dance Room | Yeonbin

1

Her zamanki gibi erkenden hazır olan Soobin, akşamdan hazırladığı çantasını alarak aşağıya indi.
Evlerinde yemek işinden sorumlu olan ablanın ona hazırladığı sandviçi aldı ve yemeye başladı. Tamamını evde bitirmedi, çünkü okula yürüyerek gidecekti ve hızlı yürümek istemiyordu. Okulu ile evi arası yürüyerek yaklaşık otuz dakika kadardı, araçla ise yaklaşık on beş dakika. O gün keyfi nasıl isterse okula o şekilde gidiyordu. Bugün ise yürümek istemişti, yavaş yavaş.

Bu hafta sınav haftalarıydı ve Soobin okuldaki notları en yüksek olan öğrencilerden biriydi. Pek de ders çalışmayı sevdiği söylenemezdi. Sırf babası tanınan bir iş adamı olduğu için oğlunu notları konusunda fazlasıyla sıkıyordu, küçüklüğünden beri. Önceden istemediği bir şeyi yapmak çok zor gelse de zamanla alışmıştı(!) bu duruma.

Soobin'in yakın bir arkadaşı yoktu, daha önce de olmamıştı. Çünkü ders çalışmaktan çocukluğunu yaşamaya vakti kalmamıştı. Ailesinin gözünde sadece ders çalışması gereken bir robottu sanki.

Okulda da pek sevilen bir tip değildi. Çünkü okukdaki kızların çoğu Soobin'e karşı duygular besliyordu. Onlara göre Soobin tam bir ideal erkek arkadaş figürüydü. Hoş, kimin için değildi ki. Zengin, yakışıklı, uzun, çalışkan, kibar bir çocuk. Böyle birinden kim hoşlanmazdı ki.

Fakat kimse Soobin'in biseksüel olduğunu bilmiyordu. İlk biseksüel olduğunu anlaması, alt sınıflardan adı Kai olan çocuktan hoşlanmasıyla olmuştu. Fakat bu durum çok da uzun sürmemişti. Çünkü ondan hoşlanırken sürekli onu düşünüyordu ve bu da haliyle derslerine etki etmişti. Babası ile bu konu yüzünden kavga etmiş ve Kai'yi unutmaya çalışmıştı. Tam olarak unutabildi mi o da bilmiyordu fakat elinden geleni yapmıştı. Zaten illaki unutmak zorundaydı, Kai'nin yönelimini bilmiyordu sonuçta.

Soobin'in ders dışında yapabildiği, yapmaya zamanı olmasa da uğruna zaman yarattığı tek şey danstı. Soobin'in tek arkadaşı danstı. Ne zaman morali bozulsa, üzülse, sinirlense dans etmek ona iyi gelirdi. Dans etmek Soobin'e iyi gelen tek şeydi.

***

Choi Soobin

Okula kapısından girdiğim an her zaman olduğu gibi tüm bakışlar benim üzerime yönelmişti. Bu durumdan ne kadar rahatsız olsam da engelleyemiyordum insanları. Ben de onlar gibi normal bir liseliydim, sırf dış görünüşüm veya babam yüzünden gerçek dışı inanılmaz mükemmel bir varlık gibi görülmek istemiyordum. İşin aslı düşündükleri kadar mükemmel değildi. Onlar benim yerimde olmak istiyordu ama dürüst olmak gerekirse ben de onların yerinde olmayı çok isterdim. Bir arkadaş grubum olsun isterdim. Küçüklüğümü arkadaşlarımla geçirebilmiş olmayı dilerdim...

Mesela ben Choi Yeonjun'un yerinde olmayı dilerdim. Gayet normal bir hayatı var. Bir arkadaş grubu var. Hatta beraber dans ediyorlar. Ben de onların grubunun bir parçası olmayı isterdim. Kim bilir ne kadar eğleniyorlardır. Acaba nasıl bir histi, birileriyle yakın olmak...

Uzun süre bunları düşündüğümü fark edip yürümeye devam ettim. Merdivenlerden çıkmaya başladım, sınıfım ikinci kattaydı. En arkadaki tek kişilik sıraya doğru ilerledim. Malum boyum 1.87 olduğu için en arkada oturuyordum. Sınıf boştu, herkes bahçedeydi. Çünkü benden başka arkadaşı olmayan, yalnız biri yoktu.

Daha önce birileriyle arkadaş olmaya çalışmamıştım. Benimle de olmak isteyen olacağını sanmıyordum, okulda pek sevilmezdim. Bu yüzden insanlarla iletişime geçmiyordum, onlar da benle aynı şekilde. Sadece işleri düştüğünde yanıma gelirlerdi, onun dışında umursanmazdım. Tek umursayan kızlardı, ama bu da arkadaş olmak için değildi. İşleri güçleri aşktı, asla normal arkadaş olamıyorlardı.

______________________

YAAAAAAA İLK KEZ FIC YAZIYORUM BU YÜZDEN BOK GİBİ SANIRIM ÖZÜR DİLERİM NASIL OLMUŞ SİZCE

ZATEN OKUNACAĞINI DA SANMIYORUM

HAYIR YANİ BİR ANDA DRAM GİBİ OLDU AMACIM BÖYLE YAZMAK DEĞİLDİ ÜZÜCÜ KİTAPLARI SEVMİYORUM BEN BE ĞAAAA

NEYSE ANGST BİTİRMEM ZATEN

EĞLENCELİ YAZMAYA ÇALIŞICAM UMARIM BAŞARABİLİRİM ĞAAAAAAAA