LAVİNİA

İnsan kendini düşünürdü değil mi?

Ben öyle değildim. Niye değildim? Niye her zaman en son düşündüğüm kendimdi?

Acılarıma, hayal kırıklıklarıma, sevgime rağmen. Sevdiklerim için acılarımı, benliğimi unutuyordum.

Sevdiklerim için her şeyi yenerdim. Yenebilirdim, yenmek isterdim.

Ama yenildim.

Onlar için en kötü şeye yenildim, ölüme. Ölümüme.

Artık bu hayata karşı yenilgim olmaz sanıyordum, hayata karşı son bir kez daha yenildim, aşka.
Aşkıma.

Kazanmak isterken kaybetmek en kötüsü.

Kaybederken kazanılır mı?

Ama ben galiba kaybederken kazandım.

Hem ölümüm de hem aşkım da.