Kış Güneşi

Klasiklerden biraz daha uzak olan bir abiler kitabıdır.

Şimdiden iyi okumalar ^^

^ᴥ︎︎︎^
Bir anda kapımın tıklatılmasıyla yataktan doğruldum ve "Girebilirsin." dedim. Abim kızarık gözleri ile içeriye girdiğinde aceleyle ayağa kalktım ve abimin yanına gittim.

"Abi, ne oldu neyin var?"

"Dolunay... Seninle bir şey konuşmam gerekiyor." dediği anda kaşlarım çatıldı.

"Konuşalım abi gel şöyle otur." Yatağıma oturup abimin de yanıma oturmasını bekledim.

Abim yanıma oturduğunda ne diyeceğeni bilemiyormuş gibi duruyordu.

"Anlatacak mısın artık ne olduğunu abi?" dedim. Sabrımın taşmasına çok az kaldı.

"Ben artık senden bunu saklayamam Dolunay. İ-iki yıldır senin biyolojik kardeşim o-olmadığını biliyordum." O an abimin hiç konuşmamasını diledim. Sır ortağım demiştim değil mi? Peki, o benim sır ortağımsa ben değil miydim?...

Hayır, ağlamamalıyım.

"Bunu nasıl yaparsın? Son iki yıldır bana her baktıkça gözlerindeki korku, haddinden fazla korumacılık bundan mıydı abi? Yalan mıydı bunca şey!?" Hem ağlıyor hem de sesimin fazla çıkmamasına dikkat ediyordum.

"Sakin ol benim için de kolay değildi!"

"Çık odamdan! Derhal!"

^ᴥ︎︎︎^