Bir hafta sonra 18 yaşıma basacaktım Aylardır üzerine titrediğim planımı nihayet devreye sokabilecektim. Tabi ki yanlız değil. Biricik kuzenlerim Güneş ve Buket ile. Yeni bir ev, yeni arkadaşlar, yeni bir okul, hatta bir iş. Her şey gerçek anlamda mükemmeldi. Selim kafeye arkadaşlarını getirdiği zaman kalbimde uzun süredir boş olan yer tamamlanmaya başlamıştı. O çocuktan hoşlanıyorum ve her hareketiyle beni kendine bağlıyor. Mezuniyet gecesi her şey tepetaklak oldu Güneş ortadan kayboldu ve annem karşıma çıktı. 14 sene sonra annemin birden bire karşıma çıkmasının vermiş oldugu tuhaf duyguya mı bürünmeliydim yoksa Güneşin ortadan kaybolmasının vermiş olduğu korku ve endişeye mi?