Astrophile💫

Derler ki kaderinizdeki kişi dünyaya geldiğinde, gökyüzünde bir yıldız belirirmiş ve  ta ki günün birinde siz onu bulana dek o yıldız, size ona giden yolu göstermek için tüm gücüyle parlamaya devam edermiş.. 

Hiç umursamıyorsunuz kalbinizi. Yorulmaz mı zannediyorsunuz, kırılmaz mı? Ayakları yok belki ama insandan daha fazla yürür. Siz düşünürsünüz sadece, o uzakları getirir, götürür. Elleri yok ama, insanlar değil kalpler sarılır birbirine. Gözleri olmasa da o ayırır doğruyu yanlıştan. Göz göze gelmenin bir anlamı var ise bunu ancak yürek hisseder kalbin kadrajından. İçiniz nasıl ise dışınız ile bir olsun. Siz zamana değil zaman size ayak uydursun. Dertleşin, nedir sıkıntısının nedeni bir sorun kalbinize. İyi tanıyın onu. Tanıyın ki; aşk nedir, doğru nedir, yanlış nedir ne değildir anlatsın size. İncitmeyin, kırmayın, küsmeyin, küstürmeyin, israf etmeyin... Ondan umudunuzu sakın kesmeyin. Siyaha boyansa da bırakmayın ellerini. Çünkü, en iyi o bilir hayatın rengini... Sadece kalpte yaşananların önüne bir şeyler çıktıkça kabulleniyor insan onca yaşanan depremin ardından gelen artçı sarsıntıları! Belki gerçekten yoruluyor, belki vazgeçiyor. Sadece olduğu gibi olsun diyor bütün hayata. Bir çiçek koymak istiyor kalbinin pencere önüne. “İçeride bir hasta var, kalbi yorgun. Ne olur az biraz sessizlik” demek istiyor hâl diliyle. Kalbi olan konuşsun bundan sonra!

Sahiden iyi miyiz? Hani bize her sorduklarında, konuşsak kelimeler dilimize takılacak gibi oluyor ya. Bir şeyler var aslında. Konuşacak, anlaşacak, ağlaşacak bir şeyler var içimizde diye düşünüp, iyiyim deyip geçiyoruz ya. Bilmiyorum. Yüreğimizi alsak da geçsek bir aynanın karşısına ve sorsak kendimize dürüstçe, mertçe! Sahiden, iyi miyiz ..

İnsanların arasına karıştığım bazı günler her şeyi yapabilecek kadar kaygısız olur, fakat hiçbir şey yapmazdım. Yapmadıklarımın azabını çeker, düşüncesizce yaptıklarıma da pişmanlık duyardım. Bu yüzden evden çıkmamak tek kaçışımdı. Dışarıdayken kimsenin umrunda olmadığımı biliyor, bir yandan da tüm gözler üstümdeymiş gibi hissediyorum. Rahat değildim, nasıl davranmam gerektiğini bilmiyordum. Akışın içine karışmak istiyordum fakat sürüklenmekten ya da boğulmaktan korkuyordum. İnsanlar fazla dalgalıydı, bense bir dal parçası kadar kırılgandım. Yani senin anlayacağın, on yedi yaşımda dünya kesinlikle bana göre bir yer değildi.’

Kırıldığın kadar sağlamlaşıyorsun bu dünyada, senden ne kadar gitmişlerse, sen de o kadar uzaklaşıyorsun insanlardan. Yolun sonu seni yapayalnız hissedeceğin, kimseye kolay kolay bağlanamayacağın birine dönüştürüyor ama sen, seni artık  kimsenin kolayca yıkamayacağını öğreniyorsun.

Geceydi her yer, sen yıldızdın.

Yıldızlar hep baş ucunda.