Piękny Pan

born to pisanie ficzków o trans jonie śniegu, forced to zdanie sesji i zyskanie uprawnien zawodowych by the society
          (powinienem przestac traktowac te tablice jako przestrzen do mojego shitpostu)

*randomowy rant*
          Wkurza mnie to niepisane przyzwolenie w polskim internecie, żeby bezrefleksyjnie oceniać wszystkich i wszystko. To założenie, że jeśli ktoś wrzuca gdzieś swoją pracę (czy to rysunek, czy opowiadanie, czy jeszcze coś innego), to ja, odbiorca tej pracy, mam prawo wyrazić o niej swoją opinię, jakakolwiek by nie była i nie zastanawiać się nad tym, czy przyniosła komukolwiek coś pożytecznego.
          Mogę napisać "słabe, nie podoba mi się" albo nawet "wszystko jest źle, najpierw naucz się anatomii/ortografii, a dopiero potem publikuj" i wszystko jest cacy. W końcu każdy ma prawo do swoje zdania, nie? A jak sobie ego można podbić,  ustawiając się w pozycji wielkiego krytyka i eksperta!
          I jakby, nie zrozumcie mnie źle - nie chodzi mi o to, żeby teraz krytykowanie prac innych stało się zabronione. Wszyscy wiemy, że konstruktywna krytyka potrafi być budująca i może bardzo pomóc w artystycznym rozwoju. Tyle tylko że konstruktywna krytyka to coś więcej niż suche wypunktowanie autorowi wszystkich jego błędów, podsumowane pełnym wyższości "musisz jeszcze poćwiczyć", a potem samozadowolenie, że nie zniżyło się do poziomu bezpośredniego obrażania.
          Łatwo wywyższać się, pisząc, że wszystko jest źle. Trudniej skonstruować sensowny feedback, docenić pozytywy, dać konkretne rady i przemyśleć, jakie błędy można wytknąć, a jakie lepiej przemilczeć na aktualnym etapie rozwoju artystycznego autora. Jeszcze trudniej zachować przy tym pokorę i życzliwość, bo w zdecydowanej większości ludzie krytykują nie po to, żeby komuś pomóc, tylko po to, żeby podbić sobie ego :')

Kilka przemyśleń po obejrzeniu drugiego sezonu Arcane - cz. 3. UWAGA SPOILERY, NIE CZYTAJ TEGO, JEŚLI NIE CHCESZ SPOILERÓW ........ ............... ................ ............ ........... .............. ................ .................. ................ 
          .
          .
          .
          .
          - mimo wszystko wierzę, że istnieje równoległa rzeczywistość, w której viktor nie ma gruźlicy i żyją sobie z jaycem w szczęśliwym gejowym związku
          - skoro już o równoległych rzeczywitościach mowa: odcinek siódmy mega mi się podobał, żałuję tylko, że nie mogłem nacieszyć się nim trochę dłużej, 10-15 minut więcej byłoby świetne
          - ekko jest hotowa w swoim outficie z alternatywnej rzeczywistosci and you cant change my mind
          - ZA TO WARWICK WYGLĄDA TRAGICZNIE, DLACZEGO ON NIE JEST WILKIEM, TYLKO JAKIMS MAŁPISZONEM???
          - ogolnie wiem ze sporo narzekam i malo chwale, ale to dlatego, ze pierwszy sezon sprawil, ze mialem olbrzymie oczekiwania XDDD
          - mógłbym jeszcze rozpisać się o tym, jak bardzo nie podoba mi się, jak zakonczyla sie historia mel, jinx, vandera itp, ale tbh wszystko działo się tak szybko, że postacie przestały mnie obchodzić i pod koniec miałem w doopie wszystkich poza jaycem i viktorem XD
          - swoją drogą nie kupuję marudzenia pod tytułem "łee, wy to wszędzie byście chcieli widzieć gejów, viktor i jayce są dla siebie jak bracia, nie dostrzegacie piękna platonicznych relacji, których jest w popkulturze tak mało, łeee", ale to materiał na innego bardziej przemyślanego i poważnego posta (coming soon????)

Kilka przemyśleń po obejrzeniu drugiego sezonu Arcane - cz. 2. UWAGA SPOILERY, NIE CZYTAJ TEGO, JEŚLI NIE CHCESZ SPOILERÓW ........ ............... ................ ............ ........... .............. ................ .................. ................ 
          .
          .
          .
          .
          - weźmy sobie taką Ishę: ta jej desperacka próba obrony Jinx w finale pierwszego aktu wydawała się dziwna i trochę znikąd. Ogólnie nie wzbudziła we mnie absolutnie żadnych emocji, bo zwyczajnie nie zdążyłem ani związać się z tym dzieckiem ani zobaczyć, jak ona związuje się z Jinx. Potem drugi akt jakoś to nadrobił, obejrzeliśmy sobie, jak dziewczyny spędzają razem czas, rozwijają siostrzaną relację, ogólnie spoko. W finale drugiego aktu Isha się poświęca i tu już możemy coś poczuć, ale zaraz wjeżdża trzeci akt i Jinx już nigdy nie wspomina o tym dziecku??? Jakby, okej, wiem, że nie ma na to czasu, bo akcja zapertala, ale chyba właśnie to jest problem
          - związek Vi i Caitlin wypadł w tym sezonie tak mocno meh, mam wrażenie, że ich fajna dynamika z pierwszego sezonu gdzieś zniknęła. Dostaliśmy lesbijski romans i spoko, od początku było widać, że to do tego zmierza, ale po drodze wyparowała gdzieś cała chemia. Jak za pierwszym razem się pocałowały, to jeszcze coś poczułem, ale jak pod koniec zaczely uprawiac seks to miałem takie "okay, i dont care"
          - w ogóle cała ta scena shrexu była mocno iks de i nie pasowała w ogóle w tamtym momencie XDD czulem sie tak, jakby tworcy mieli liste rzeczy do odhaczenia i wcisneli ten spicy moment na siłe, byle tylko odfajkować
          - ZA TO CHEMIA MIĘDZY VIKTOREM A JAYCEM W OSTATNIM ODCINKU BYŁA NIESAMOWITA, ICH OSTATNIE CHWILE TO JEDNA Z NIELICZNYCH SCEN W TRZECIM AKCIE, PO KTÓREJ NIE MOGĘ POZBIERAĆ
          - pls "all i want is my partner back", a potem wspólne rozpłynięcie się w niebycie, trzymając się za ręce, is there anything more romantic than that? 
          - to literalnie homofobia, że się nie pocałowali (CDN bo znowu paskudny limit)

Kilka przemyśleń po obejrzeniu drugiego sezonu Arcane (nie mam gdzie ich wstawic wiec niech wisza sobie tutaj). UWAGA SPOILERY, NIE CZYTAJ TEGO, JEŚLI NIE CHESZ SPOILERÓW (!!!!11!!)
          .
          .
          .
          .
          - Ogolnie pierwszy sezon byl lepszy, drugi nie jest tragiczny, ale jednak wypada gorzej
          - Wizualnie oba sezony są na najwyższym poziomie, nie mam się do czego przyczepić
          - Pierwszy akt zostawił mnie z uczuciem niepokoju, drugi sprawił, że na nowo uwierzyłem w to, że twórcy wiedzą co robią, w trzecim było kilka fajnych momentów, ale tak poza tym to wyszła z tego jakaś emocjonalna wydmuszka, nie polecam
          - Literalnie jak na końcu zaczęła się wielka wojna z Ambessą i Viktorem to jedyną moją myślą było "co u licha??  jeśli zaraz nie okaże się, że to jakaś alternatywna rzeczywistość i zabieg jak z ostatniej części zmierzchu, to ten finał będzie chyba jakimś strasznym gównem"
          - Tak, dobrze słyszycie, przez cały odcinek ósmy i dziewiąty liczyłem, że zaraz okaże się, że to wszystko tylko jakaś hipotetyczna wersja wydarzeń, w której Ekko po drugim akcie nie pojawił się w odpowiednim momencie. W sensie, że za moment znów cofniemy się do wydarzeń z finału drugiego aktu, Ekko wróci z altenatywnej rzeczywistości akurat wtedy, kiedy Jayce będzie chciał zabić Viktora, cofnie czas, powstrzyma go przed tym i nagle okaże się, że cała historia potoczyła się inaczej, a to, co oglądaliśmy do tej pory (czyli ta cała walka z Ambessą) to tylko taki prank na widzach na zasadzie "haha, widzicie, tak to by się mogło potoczyć, gdyby Ekko nie zjawił się na czas"
          - ogólnie dużo rzeczy działo się za szybko, niektóre wątki nie zostały do końca wyjaśnione albo odpowiednio rozwinięte (ekhem ekhem czarna róża)
          - postaci i relacje między nimi też wypadają jakoś płytko
          - weźmy sobie taką Ishę: (CDN bo mnie ogranicza paskudny limit znaków)

Siemano, jeśli ktoś czuje się straumatyzowany drugim sezonem hotd i potrzebuje wytchnienia od ciągłych zbrodni wojennych, to zapraszam na profil do @violet_sorceress, wstawiliśmy tam właśnie pierwszą część naszego głupawego modern au, w którym zieloni mają normalne relacje rodzinne (a przynajmniej nie próbują się nawzajem pozabijać xd).

*rant bez kontekstu*
          Przeczytałem wczoraj w nocy cute ficzka, w którym Rhaenyra próbuje odbudować relacje z młodym Aemondem. Ofc po angielsku. Generalnie megaprzyjemnie mi się go czytało, polecam, ale potem złapało mnie nagle takie „kurcze, po polsku nigdy bym czegoś takiego nie znalazł” i zrobiło mi się trochę smutno, że polska scena fanfikowa jest tak uboga XD Mam wrażenie, że w polskie ficzki to często dwie skrajności: albo bardzo ambitne, poważne dzieła, skupione na analizie postaci, ze znikomą akcją, albo pierwsze prace początkujących pisarzy, pełne błędów i niezbyt logicznych rozwiązań fabularnych. Nie mam nic ani do jednego ani do drugiego typu, lubię czytać oba, ale często odczuwam też brak jakiejś trzeciej opcji. Chętnie przeczytałbym coś pośredniego: z wartką akcją, ale napisanego poprawnie, coś trochę głupiutkiego, najlepiej krótkiego, np. jakiegoś one shota skupionego na relacjach rodzinnych, ale bez dogłębnych analiz itp. Tbh zadowoliłaby mnie nawet parodia, pod warunkiem, że komizm nie płynąłby z celowych błędów ortograficznych, składniowych itp. 
          
          Nie mówię, że nie ma dobrych ficzków po polsku, bo są, ale jak kogoś średnio interesuje format „moje oc x męska postać z kanonu” to czasem serio trudno znaleźć coś fajnego XD