Barlas yolun kenarında ağlayan çocuğun yanına gitti.
Konuştular, çocuk hayattan sıkılmıştı Barlas çocuğun saçlarını okşadı.
"Hayat sadece yaşamak değil, Hayatta kalabilmektir" demişti çocuğa.
Çocuk kafasını kaldırmış bakmıştı Barlas'ın gözlerinin içine. Evet doğru diyordu bu yanında ki abi. Hayat yaşamak değildi hayatta ayakta kalabilmekti...yaşamakla bitmiyordu haklıydı.
Çocuk yanında ki abiye içtenlikle gülümsedi onu Allah göndermişti. Ve o iyiki gelmişti çocuğun hayatını değiştirmişti.
(Barlas; ağlayan insanları küçümsemeyin onlar sadece sizin sözlerinize inanmak isteyen küçük yüreklerden başka birşey değil.)