Bazı anlar unutulamıyor, belki bu yazıyı hiç görmeyeceksin, belki beni hatırlamayacaksın bile… belki kötü hatırlıyorsun. Ama iyi hatırlamanı isterim, ben seni iyi hatırlıyorum. İlk konuşmamızı hatırlıyor musun? Görüntülüydü, ikimizde çok utanmıştık, eviniz aşağı katta olduğu için telefon pek çekmiyordu. Bu sene oralara yolum düştü, “keşke” dedim, “konuşuyor olsaydık, bir evine uğrar merhaba derdin” keşke zamanı geri alabilsek, o zamanlar çok güzeldi, çocuktuk, mutluyduk… hikayem çok okunma alsın diye bütün hesaplarından yorum yapmıştın, çok sevinmiştim,*-*, seninle gerçek hayatta görüşebileceğimize o kadar emindim ki… nasıl böyle olduk? Sahi biz tanışalı kaç sene oldu? Lgsye girecektim ben. 8. Sınıftım, şimdi ünü 2 bitti… 7 sene mi? Maşallah. Keşke hepsinde aktif konuşuyor olsaydık… ama aramıza zaman bir kere girdi, keşke çıksa ve gitse… eskiden konuşmak için çok uğraşırdık, şimdi bir telefon uzağındayım, ne sen arıyorsun ne ben… sanırım ben biraz yalnızım, seni özledim, arkadaşlığını özledim, konuşma stilimizi özledim. Sana ilk yazdığım gün, haziranın son günlerinden birinde gece 2ydi. Şuan temmuzun 2 si saat 12 buçuk… sanırım sana hep gece yazmadım geliyor…
İyi geceler güzel, tatlı rüyalar…
