umut öyle bir zehir ki en hassas damardan yakalıyor insanı. sana ve sana olan aşkıma karşı bir tüy tanesinden daha zayıf olan benliğime umut zehri karıştı, affet. içimde saklanan o küçük çocuk öyle sabırlı ki taş olsa çatlar belki, güneş olsa söner ama o bıkmıyor. yollarını gözleyip minik omuzlarına bir yük yüklüyorsam kızma bana oyun arkadaşım, ruhumun ikizi affet çünkü o çocuğa laf geçiremiyorum. biliyorum ki olmayacağız ama umut insanın en büyük düşmanıdır ve ben de kendi celladına aşık olanlardan değil miyim sevgili? evet acı çekiyorum ki bu acı tahmininden ve kendine çektirdiğin acıdan başka bir acı eminim ki kaldıramazsın bu acıyı ancak hiç tanıma hiç bilme istiyorum. yöntemler farklı diye acı da farklı mıdır yıldızım? yapma o küçük ruhun büyük bedenine bunu. ellerimden kayıp gittin ve ben yoruldum inkar edilemez elbet ancak yine affet ki içinde senin olduğun her şeye razıyım sevgili. affet ki eğer sana olan aşkımdan ötürü yorulup üzülüyorsan affet. hep demiştim ya hayatında küçük bir parça bile yeter bana diye, fark ettim ki seninle geçirdiğim küçük bir anı bile benim için bir nimete hatta hayale dönüştü. affet beni çocukluğumun masumiyeti. eğer ki bir gün unutursan beni yine affedeceğim seni, affet sevgili.
