1 sene, aslına bakarsak sanki dün yaşanmış gibi. Her şey aynı. Yollar, evler,okullar, hastaneler her yer yıkık dökük. Acılar hâlâ paramparça, hâlâ taptaze. Büyüdüğün memleketin yıkık dökük. Bütün anıların yok olmuş. Bebekliğin, çocukluğun, gençliğin artık yok. Hepsi kocaman, onarılamaz bir ihmal enkazının altında can verdi. Tıpkı akrabalarım gibi, tıpkı arkadaşlarım gibi tıpkı tanımadığım binlerce insan gibi...
Hâlâ canım yanıyor.
Hâlâ yaşıyor mu, öldü mü diye haber alamadıklarımızla geçiyor zaman.
Ne acı bir cümle. Bir cümleye sığdırılmış hayat. 04.16'da her şeyimiz vardı da 04.17'de hiçbir şeyimiz yoktu.
Öyle bir gün yaşadık ki, yıllar boyu toparlanamayacağımız...