★

reglim 1 bucuk hafta once bitmesine ragmen stresten tekrar regl oldum, onceki gecikmisti simdi de cok cok erken oldu. midem asiri bulaniyor. ne yesem kusma istegi geliyor ve canim hicccbir sey yapmak istemiyor

surekli bundan bahsediyorum ama yine icimi dokmek istedim. aradan gecen bir senede ne txt dinledim, onlarla ilgilendim ne de burayla ugrastim. gercekten fazlasiyla sosyallestigim ve anilar biriktirdigim bir seneydi ama asil kimligimi kaybettigimi yeni yeni fark ediyorum. ufak degisiklikler olsa da butun olarak bakildiginda sanki bambaska birine donusmusum. sevdigim seyleri, sinirlarimi, hobilerimi, hayattan beklentilerimi unutmusum da diyebilirim. txtye yabanci hissetmenin ne kadar kotu oldugunu fark ettim. onlari tanidigim ilk andaki gibi beni iyilestiriyorlar ve kendimi bulmamda yardimci oluyorlar. tamam belki cok kotu seyler yasandi ve cogu kez en dipte hissettim ama yine kimsenin yapamadigini onlar yapti. bu kadar duygulandim cunku onlari 18 yasindaki benim gozumden degil 13 yasinda sanki hayati buna bagliymis gibi aglayarak zorla sinava calisan cocugun gozunden goruyorum. bunu benden baska kimse okumayacak ve muhtemelen kimseye de soyleyemeyecegim ama o gun hayatima girdikleri icin minnettarim.

bi sorun var ama cozebilmis degilim. bi gun cok mutluyum diger gun ya da aksamina dunyanin en berbat hayatini ben yasiyorum sanki. bi gun eskiyi ozluyorum ertesi gun ozledigim her seye kin tutuyorum. cabalamak istiyorum ama cabanin bir sey getirmediginin farkina vardigimdan beri bunu da istemiyorum. icimde bir seyler eksik ve bu boslukla yasamak cok zor. gercekten nefes alamiyorum ve annem senelerdir bunu kabullenmek istemiyor. bilmiyorum galiba ona gore kizi asla psikologa gidemez. bu da hicbir seyi cozmuyor ve ben yine kendim halletmeye calisiyorum. bundan iki sene onceye donmek istiyorum. hayatim belki simdiki kadar sessiz ve duragandi ama huzurluydu ve ben o huzuru cok ozledim. bu sene uc dort yas buyudugumu hissediyorum ve ben buyumekten nefret ediyorum. cok sey yasandi, cok sey degisti ve benim bunlari anlatmak icin can attigim herhangi biri yok. yalniz degilim ama tek basimayim. bir seyler farkli iste ve ben guclu, gamsiz gorunmeye calismaktan cok yoruldum. hicbir seyi halledemiyorum sadece arkada birakip kendi kendine yok olmalarini bekliyorum ve bunun benden neler eksilttigini cok gec fark ettim. bazen utanc vericiydim, olgun degildim, umursamazdim ve sinir bozucuydum ama simdi bunlardan hicbirini yapmiyor olmak beni akli basinda ve olgun biri yapmadi. yarak kurek bi is yani ozunde. ne yasadigimi da anlayamadim ama uzgunum. her ne kadar zaman zaman bu fikrimden vazgecsem ve kin tutmaya calissam da ozur dilerim, eger her seyi duzeltmenin bir yolunu bulabilseydim ikinci kere dusunmezdim.

bugun karar verdim ve biraktigim moa kariyerine devam ediyorum cunku cocuklarimi ne kadar ozledigimi fark ettim. uzun zaman sonra onlarla ilgili seylere bakmak o kadar mutlu hissettirdi ki aglayacaktim. benim icin cok onemliler ve hala bu durumun degismemis olmasina minnettarim. fic yazmaya da geri donmek istiyorum ama su wattpad isi cok zorlastiriyor bilgisayardan giremiyorum vpn olmadigi icin, telefondan da girmeyi sevmiyorum. keske uygulamayi silmeseydim. su an hayata donmek icin guzel bir sookai yazmam gerek beni ancak o duzeltir gibi.

su aralar her sey o kadar garip ki. onceden farkliydi. yaz daha buyuktu, kis daha guvende hissettirirdi, yilbasini bayram gibi kutlar, dogum gunume bir ay onceden gun sayardim. simdi her sey bombos. ne yaptigim seyden zevk aliyorum ne de neyden zevk aldigimi biliyorum. kendine yabanci olmak ne demek onceden pek dusunmezdim ama simdi daha iyi anliyorum. ben artik hicbir seyi bilmiyorum. su bir iki senede o kadar sey yasandi ve benim icime o kadar oturdu ki, eski ben bunlara nasil tepki verirdi onu bile unuttum. herhangi bir olaya verdigim dogru duzgun bi’ tepki de yok artik aslinda. sadece icimde bi bosluk var ve yokmusum gibi hissettiriyor. bazen yapmak zorunda olduklarim o kadar zorluyor ki beni sirtimda bir aglirlik varmis gibi geliyor ve birak yurumeyi yere cokup soluklanamiyorum bile. eskisi gibi yaptigim her seyden zevk almayi cok ozledim ama bunu yeniden kazanmaya olan inancim da hic yok. durup dururken aglamaya basliyorum ve sonradan onume aglamaya devam etmek icin bir suru sebep diziyorum. sabah olmayacakmis gibi geliyor ama her seferinde tekrar sabah oluyor ve ben her gun ayni gunu bastan yasiyorum.