ruellei
sen iyileşmeyi beceremeyen bir kız değilsin, seni öldürüldüğün evden hiç çıkarmamışlar. şimdi söyle bana, insan dağıldığı yerde nasıl toplansın?
ruellei
ruellei
ruellei
@ ruellei hani karanlık bir gecede ıssız bir yokuşu inerken köşeyi dönersin de deniz çıkar ya karşına. sonra o denizde bir gemi belirir, şıkır şıkır ışıklarla geçip gider, sen sevinirsin. hiç nedensiz. seni tanıdığımdan beri bir gemi geçiyor içimden. hep ama.
ruellei
yüzünü bilmediğim bir şehrin ayyaş sokaklarında annemle aynı yaştayım.
ruellei
ve özgürüz, tıpkı van gogh'un ayçiçekleri gibi.
ruellei
benim burda ne işim var diye düşündüğünüz oldu mu hiç? bir labirentin içindeymişsiniz ve kaybolduğunuzdan eminmişsiniz de, her bir dönemeci kendiniz yarattığınız için tamamıyla sizin suçunuz gibi hissettiğiniz? üstelik dışarı çıkmanızı sağlayacak birçok yol olduğunu da biliyorsunuz çünkü labirentten çıkmayı başarmış, dışarıda gülüşüp oynayan insanların sesini duyuyorsunuz. çalı çitlerin arasından arada bir görüyorsunuz onları yaprakların arasından gelip geçen şekiller halinde. öyle mutlu görünüyorlar ki onlara değil, bu işi onlar gibi yapamadığınız için kendinize kızgınsınız.
oldu mu hiç?
yoksa bu labirentte kalan bir tek ben miyim?
ruellei
virajlar, yokuşlar, uçurumlar vardı; bir de o vardı. hatta o, o kadar çok vardı ki, ben hiç yoktum.
ruellei
https://open.spotify.com/track/3HyDpKAuR3e4l6QB7hSB2l?si=cqBnmXj9SzOrpHhJZc kendim dışımdaki her şeyi, herkesi affetim; kendimi de affetim ama bu affediş bir düşmanın dost gibi gözükmesinden ibaret. şimdi bütün kasımpatılara kucak açıyor ve kendi gözlerimden öpüyorum. tanımadığım kendim, vedalarla kal. çünkü hayat bizim için güneşin batıdan doğmasından ibaret.
ruellei
tüm acıyı yok etmek için kendini içkiye mi verdin?
ruellei
bir yerde okumuştum mösyö boustouler. tepenize çığ düştüğünde, bütün o karın altında yatarken neresi aşağı neresi yukarı anlayamaz oluyormuşsunuz. karı iteleyip kurtulmak istiyor, yanlış yönü seçip kendinizi daha da derine, kendi mezarınıza gömüyormuşsunuz. işte kendimi aynen böyle hissediyordum.
ruellei
yüzleşilmemiş her şey ruhu çürütür, itiraf edilmemiş her his kalbe yüktür, gidilmemiş her kasaba güzel gelir, çıkılmamış her seferde aklı kalır kaptanın, yarım kalmış rüya her zaman zihinde yer tutar ve söylenmemiş her söz insanı yaşlandırır; vakit varken yaşamalı, yaşayalım.