Angeli

De aankomst in Londen

Wanneer we de tunnel uitrijden zie ik dat ik op mijn gsm weer connectie met de buitenwereld heb. Meteen haal ik het blaadje waar ik de theorie heb opgeschreven boven en typ dit in de zoekbalk op het internet. Verschillende artikels verschijnen en ik duid een random website aan. Ik zie hoe Eric stiekem nieuwsgierig meekijkt naar mijn scherm maar geen idee heeft waarover het gaat. Ik scroll door de website en vind een klein stukje tekst onder een foto met een grot: stel je eens voor dat je vanaf je geboorte wordt vastgeketend aan handboeien. Het enige wat je kan zien is de grot wand voor je en je medemensen die zijn vastgeketend. Soms verschijnen er schaduwen op de grot wand maar je hebt geen idee wat het is omdat niemand je het ooit verteld heeft. Deze schaduwen zijn ontstaan omdat in de ene kant van de grot mensen vastgeketend zitten en in de andere kant van de grot een kampvuur brand. Tussen die twee loopt een brug. Op deze brug wandelen mensen en dieren voorbij waardoor schaduwen op de wand ontstaan. Op een dag komt een bewaker je halen en je wordt meegesleurd naar boven. Wanneer je boven arriveert zie je voor het eerst daglicht in je hele leven. Uit spanning en blijdschap ga je het de anderen vertellen maar die weigeren je te geloven. Als gevolg wordt je vermoord om je eigen mening. Ik scroll nog even verder om de betekenis van deze theorie op te zoeken. Blijkbaar had een leerling van de filosoof Socrates het gemaakt. Hij moest ooit de gifbeker drinken omdat hij mensen (de medegevangenen) probeerden duidelijk te maken dat Goden niet bestonden. Integendeel. Maar niemand geloofde hem en zag zijn mening als verkeerd waardoor hij moest sterven voor zijn idealen. Zijn leerling, Plato, besliste daarna deze theorie te maken voor zijn leraar. Stilletjes aan begon ik te snappen wat de vrouw bedoeld had met de theorie. We leven in een schijnwereld en als iemand erachter komt wordt die de mond gesnoerd.

'Eric! Ik denk dat ik weet waar Mabelia is!'

'Hoezo? Door die gekke vrouw die daarstraks voorbij wandelde? Laat me gokken, is ze ook ontvoerd door engelen? Of iets dergelijks?'

'Doe niet zo flauw! Nee, ik weet zeker dat ze niet meer op de aarde is. Volgens deze theorie zou er een schijnwereld zijn aan de onze. Met andere woorden: ze is in Draghi zoals Gabriël beweerde. Maar hoe we daar komen weet ik niet. Hij had dus gelijk dat we voor niets naar Londen zijn gegaan'.

'Laten we dan gewoon wat plezier beleven en terwijl uitzoeken hoe we in 'Draghi' raken. Niemand gaat ons stoppen Angelique. Zelfs die gekke engel niet. Bovendien gingen we sowieso voor de sfeer naar Londen'.

'Maar ik wil weten wat er met mijn zus gebeurd is. Misschien leeft ze nog, wie weet'.

'Dat gaan we zeker uitvissen Angelique. Ik beloof je dat we erachter komen waar ze naartoe is en wat er met haar is gebeurd. We wachten gewoon tot die jongen met vleugels terug komt en we vragen hoe we in Draghi moeten raken'.

Ik knik en sluit mijn gsm af. De intercom klikt weer aan en ik hoop dat het een positieve mededeling is. Als de trein nog een keer kwam vast te zitten sprong ik er nog liever uit. Gelieve uzelf klaar te maken om uit te stappen. Over vijf minuten arriveren we. Ik zie hoe Eric zijn spullen bij elkander pakt en zijn jas begint aan te trekken. Ik volg zijn voorbeeld en herbekijk mijn spullen in mijn rugzak om niets te vergeten. Wanneer de trein eindelijk tot stilstand kwam sleurde ik mijn koffer uit het kastje aan het einde van de wagon. Eric hielp me met uitstappen en ik genoot weer even van het licht en de frisse lucht. We begaven ons naar de laatste controles zodat we Londen mochten betreden en kregen een kleine vergoeding voor het probleem van onderweg. Als we eindelijk het station uit geraken, merk ik hoe jong en levendig Londen was. Jongeren liepen heen en weer en er waren amper ouderen te bespeuren. Als we door liepen merkten we dat er bijna om elke hoek graffiti was en ook de stoep was niet bepaald proper. Dit was precies één van de vuilste plekken van de stad. Ik negeerde de oude verlaten gebouwen tot we aankomen bij een vervallen hotel.

'Zeg alsjeblieft niet dat dit ons hotel is'. Ik zeg het bijna smekend. Het gebouw was helemaal in elkaar gezakt en een louche cafébaas stond buiten op de stoep te roken.

'Het zag er een stuk mooier uit op de brochure'. Hij haalt een klein papiertje uit zijn zak met een super hotel erop. Het leek haast vijf sterrenhotel met cocktails en alles om bij weg te dromen. Een stel halfblote mannen en vrouwen stonden op de voorgrond te glimlachen. Het was haast onherkenbaar met het oude gebouw voor ons, 'laten we onze vakantie hierdoor niet laten verpesten. We hebben toch alleen een hotel nodig om in te slapen'.

Ik lach zenuwachtig terug. Doe het voor je zus. Doe het voor je zus, bleef het in mijn hoofd galmen terwijl ik het pand binnenwandelde.